Καλά Χριστούγεννα

 

Εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους !!!ΔΥΝΑΜΗ κ ΥΠΟΜΟΝΗ περισσότερο σε αυτούς που φέτος θα κάνουν διαφορετικά Χριστούγεννα από τους άλλους, που δεν θα κάτσουν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι είτε γιατί δεν έχουν πια τα άτομα που αγαπούν κοντά τους, είτε γιατί αντιμετωπίζουν αρρώστιες ή για άλλους λόγους  ….

Όσα δε σου είπα

"Πιο καλά να φύγω πριν σε δω να φεύγεις

να με αποφεύγεις πάλι αλήτικα

λίγο πριν το τέλος θέλω να θυμάσαι

κάποια στη σιωπή που σε κοιτούσε να κοιμάσαι

Να σου πω πως σ΄αγαπάω θα΄ναι λίγο

να σου πω πως θα πεθάνω θα΄ναι αστείο

να σου πω πως δε με νοιάζει θα΄ναι ψέμα

δε λέω τίποτα μα νιώθω...

Τα άσκοπά μου λόγια τα΄χω πια πληρώσει

χάδια και βρισιές ποια λέξη θα σκοτώσει

λίγο πριν το τέλος θέλω να θυμάσαι

κάποια στη σιωπή που σε κοιτούσε να κοιμάσαι

Να σου πω πως σ΄αγαπάω θα΄ναι λίγο

να σου πω πως θα πεθάνω θα΄ναι αστείο

να σου πω πως δε με νοιάζει θα΄ναι ψέμα

δε λέω τίποτα μα νιώθω..."

Στίχοι: Σάνυ Μπαλτζή,  Μουσική: Σάνυ Μπαλτζή, Πρώτη Εκτέλεση: Μελίνα Ασλανίδου

----->M

Φεγγαροϊστορία

 Μια φορά και ένα καιρό, θα ’τανε θαρρώ κάπου λίγο μετά την δημιουργία του κόσμου, που ένα βράδυ σκοτεινό όπως όλα τα προηγούμενα, μια φωνούλα ακούστηκε μέσα στην σιγαλιά της νύχτας.
- Καλησπέρα φεγγάρι! Γιατί είσαι λυπημένο πάντα και σκοτεινό;
Το φεγγάρι μέσα από τα μισόκλειστα μάτια του κοίταξε γύρω του, χωρίς να μπορέσει δει ποιος του μιλάει.
- Πώς να μην είμαι, αφού μου λείπει η μεγάλη μου αγάπη, ο ήλιος μου! Ψιθύρισε λυπημένα. Εσύ ποιος είσαι;
- Είμαι το συννεφάκι που τριγυρνώ εδώ και καιρό γύρω από σένα.
-Δεν μπορώ να σε δω γιατί λείπει ο ήλιος μου και είναι σκοτεινά και μαύρα.
- Ο ήλιος σου έδωσε ως δώρο φως από κείνον και έχεις την λάμψη μέσα σου. Αν θες μπορείς να με δεις, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου.
-Ουφ, άσε με! Είμαι κουρασμένο είπε το φεγγάρι και σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο.
-Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνω για σένα, για να μην είσαι τόσο λυπημένο, μουρμούρισε το συννεφάκι.
-Να μου φέρεις τον ήλιο μου πίσω, είπε το φεγγάρι. Χωρίς τον ήλιο μου οι πληγές μου θα μεγαλώνουν. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, άσε με μόνο με την λύπη μου.

- Αχ, αυτό δεν μπορώ να το κάνω, είπε το συννεφάκι και σκοτείνιασε και αυτό. Απομακρύνθηκε από το φεγγάρι, μια και δεν ήθελε να γίνεται ενοχλητικό, αλλά στο μυαλουδάκι του έψαχνε να βρει μια λύση, για να μην είναι τόσο λυπημένο το φεγγάρι. Πέρασαν αρκετές ώρες,  μέχρι που τελικά του ήρθε μια ιδέα που του φάνηκε καλή και αποφάσισε να την πραγματοποιήσει.
Έκανε μια βουτιά και κατέβηκε στη γη. Μάζεψε μια χούφτα ελιές μεγάλες, αυτές τις μαυρομάτες, και τις ζούλισε μέχρι που έβγαλαν το λάδι τους.
Στη συνέχεια, μέσα στο βάζο που είχε το λάδι αυτό, πρόσθεσε δροσοσταγόνες, τα κρυφά δάκρυα του φεγγαριού, πρόσθεσε και άρωμα από μυρωδάτα κόκκινα τριαντάφυλλα, συμπλήρωσε το μείγμα με δύο φυλλαράκια αγάπη, μια ντουζίνα φιλιά και μια ηλιαχτίδα που κατάφερε να παγιδέψει με πολύ δυσκολία μέσα στο βάζο του. Τα ανακάτεψε πολύ καλά και ξεκίνησε να πάει κοντά στο φεγγάρι ξανά.

Το συννεφάκι καθώς έκανε το ταξίδι της επιστροφής, μάζεψε όσες σκέψεις βρήκε για το φεγγάρι. Μάζεψε τις σκέψεις του ήλιου, τις δικές του και των άλλων που νοιαζόταν για το φεγγαράκι και, όταν έφτασε στον ουρανό, τις σκόρπισε γύρω από το σκοτεινό φεγγάρι.
Το φεγγάρι ένιωσε την παρουσία των σκέψεων και άνοιξε λίγο παραπάνω τα μάτια του.
-Τι είναι αυτά που μου έφερες γύρω μου;
-Είναι αστεράκια, δηλαδή οι σκέψεις από τον ήλιο και όλους τους άλλους που νοιάζονται για σένα. Σου έφερα και κάτι ακόμα.
- Σκέψεις από τον ήλιο μου και τους άλλους που νοιάζονται για μένα; Είπε όλο έκπληξη το φεγγάρι, ανοίγοντας τα μάτια του διάπλατα. Νόμιζα πως κανείς δεν με σκέφτεται!
Τότε το συννεφάκι άνοιξε το βάζο που κρατούσε, έριξε πάνω στην χούφτα του λίγο από το μείγμα που είχε φτιάξει και με απαλές κυκλικές κινήσεις άρχισε να το απλώνει στην πλάτη του φεγγαριού.
Το φεγγάρι αφέθηκε στα χέρια του σύννεφου, μια και δεν είχε όρεξη ούτε καν για να διαμαρτυρηθεί.

Με τα ακροδάχτυλα του το συννεφάκι άγγιξε με προσοχή τους τεράστιους κρατήρες του φεγγαριού, προσέχοντας να μην το πονέσει. Το μείγμα άρχισε να δημιουργεί σταδιακά μια λεπτή διάφανη κρούστα, δροσερεύοντας τις τεράστιες πληγές του φεγγαριού. Η ηλιαχτίδα που απλώνονταν πάνω του με το απαλό μασάζ από τις παλάμες του σύννεφου ζέσταναν την καρδιά, μαλάκωσαν τον πόνο και χαλάρωσαν τους μύες του φεγγαριού.

Το χρώμα του φεγγαριού άρχισε να αλλάζει σταδιακά. Η μαυρίλα του φωτίστηκε και φάνηκε το ασημί χρώμα που έκρυβε στην καρδιά του, καθώς άνοιγε διάπλατα τα μάτια του ξαφνιασμένο από την απροσδόκητη δράση του μασάζ. Αμέσως με την αλλαγή του χρώματος του φεγγαριού και ο ουρανός δανείστηκε από τη λάμψη του και φωτίστηκε με ένα απαλό, χλωμό φως. Μ’ αυτά τα θαυμαστά που γίνονταν, και τα αστεράκια χάρηκαν και άναψαν τα λυχναράκια τους, για να τα βλέπει καλύτερα το φεγγάρι πως ήταν εκεί παρέα του.

-Κοιμήσου φεγγαράκι μου και αύριο βράδυ θα έρθω ξανά να σου απλώσω ξανά λίγο μαγικό βάλσαμο στις πληγές σου. Ψιθύρισε το συννεφάκι κοντά στο αυτί του φεγγαριού.
Το φεγγαράκι άρχισε να κλείνει τα μάτια του, μια και ήταν πολύ κουρασμένο. Εκείνη λοιπόν την στιγμή που τα βλέφαρα βάραιναν ήταν που ο ήλιος ξύπναγε και άρχισε να τεντώνεται, προβάλλοντας τις πρώτες αχτίδες του πίσω από το βουνό, χαρίζοντας στον ουρανό τις πρώτες λάμψεις και την ζεστασιά του.

Και, ναι, εκείνη την μαγική στιγμή συναντήθηκαν για λίγο οι ματιές του φεγγαριού και του αγαπημένου του ήλιου και το φεγγάρι έκλεισε ευχαριστημένο τα μάτια και αφέθηκε στην αγκαλιά των όμορφων ονείρων!!

 Το ήξερε πως οι πληγές του δεν θα επουλωνόταν ποτέ όμως κάπως μαλάκωσε ο πόνος του με το μαγικό μείγμα που του άπλωνε το συννεφάκι.

Το συννεφάκι ευχαριστημένο και ικανοποιημένο άφησε το αεράκι να το παρασύρει καθώς έκλεινε και εκείνο τα μάτια του!!

-Καληνύχτα φεγγαράκι!! Ψιθύρισε και χώθηκε στην αγκάλη του Μορφέα.

Από εκείνη τη βραδιά και μετά, κάθε βράδυ το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό. Έμαθε να ζει μόνο με την παρέα από τις σκέψεις του αγαπημένου του ήλιου και των άλλων που νοιάζονταν για κείνο. Τριγύρω του τα αστεράκια κάθε βράδυ ανάβουν τα λυχναράκια τους και του κρατάνε συντροφιά.

from gold......idea  (12-10-2011)

ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Mixalis Xatzigiannis - Paidi tis vroxis /

"Δεν μπορείς στο μυαλό μου να μπεις
Να διαβάσεις την κάθε μου σκέψη
Μα μπορείς μια κουβέντα να πεις
Και να πάρει η ζωή άλλη γεύση

Δεν μπορείς τη ψυχή μου να δεις

Δεν το νιώθεις εκείνο που νιώθει

Μα για λίγο μπορείς να βρεθείς
Στη δική μου απέναντι όχθη

Ήρθες τον ήλιο να βρεις

κι είμαι παιδί της βροχής

Σα μικρή προσευχή, τ' όνομα σου στα χείλη μου πιάνω

Έχω εμπιστευτεί την καρδιά μου στα χέρια σου πάνω

Ένα φως ανοιχτό βρήκα μέσα στη νύχτα του κόσμου

Μη μου κάνεις κακό, την αγάπη σου δως μου

Δεν μπορείς στο μυαλό μου να μπεις

Και απ' τα μάτια μου μέσα να βλέπεις

Μα μπορείς πάλι να με αισθανθείς

Και ό,τι θέλω σχεδόν το προβλέπεις

Δεν μπορείς στη ψυχή μου να δεις

Με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις

Μα με πίστεψες τόσο νωρίς

Και με τίποτα πια δε με χάνεις

Ήρθες τον ήλιο να βρεις

κι είμαι παιδί της βροχής

.....................................>>

<--- Μ@ 

ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ

by Melia Evangelou ~ Είναι Στιγμές - Αντώνης Ρέμος

"Είναι στιγμές που επιστρέφεις στο μυαλό μου

μέσα απ' το χθες να κυριεύεις το παρόν μου

Χωρίς να φταις είναι σε λάθος όλο δικό μου

κι οι ενοχές που σ' αγαπώ κάποιες στιγμές

χωρίς να φταις, χωρίς να φταις

Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα

Είναι στιγμές που δεν μπορώ χωρίς εσένα

Είναι στιγμές που σε ζητώ απεγνωσμένα

Είναι στιγμές

Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα

μέσα μου δες, είμαι μισός χωρίς εσένα

Μνήμες παλιές σ' αναζητούν απεγνωσμένα

είναι στιγμές, όλη μου η ζωή είναι στιγμές

Είναι στιγμές που ξανά γίνεσαι ανάγκη

ξένες ευχές που καταλήξανε αυταπάτη

και οι πληγές αιμορραγούν και στάζουν δάκρυ

κι οι ενοχές που σ' αγαπώ κάποιες στιγμές

χωρίς να φταις, χωρίς να φταις

Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα

Είναι στιγμές που δεν μπορώ χωρίς εσένα

Είναι στιγμές που σε ζητώ απεγνωσμένα

Είναι στιγμές

Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα

μέσα μου δες, είμαι μισός χωρίς εσένα

Μνήμες παλιές σ' αναζητούν απεγνωσμένα

είναι στιγμές, όλη μου η ζωή είναι στιγμές>>

--->J

Η ιστορία δύo φίλων

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν....και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.

Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα :

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί?

Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.>>

from..........mpla mpla kosmou (... agnostos)

 

Na me Thimitheis-Pix Lax

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

<<Κάθε που νιώθω μοναξιά

Σκέφτομαι πως υπάρχεις

Και θέλω να 'ρθω εκεί κοντά

Τίποτα να μην πάθεις

Θα πλέξω χρώμα της φωτιάς

Με το χαμόγελό σου

Σε άδεια δωμάτια σκοτεινά

Θα βλέπω απ' το φως σου

Να με θυμηθείς, να με θυμηθείς

Δεν φταίω εγώ, μέσα μου θα ζεις

Να με θυμηθείς,να με θυμηθείς

Δεν φταίω εγώ, μέσα μου θα ζεις

Κάθε που πνίγομαι σκυφτός

στα τρύπια όνειρά μου

Πιστεύω σαν ηθοποιός

πως βρίσκεσαι κοντά μου

Να με θυμηθείς, να με θυμηθείς

Δεν φταίω εγώ, μέσα μου θα ζεις

Να με θυμηθείς,να με θυμηθείς

Δεν φταίω εγώ, μέσα μου θα ζεις>>

----->O...

μια γλυκιά ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !

Ξεκίνησα και απόψε 

για να μαζέψω τα πιο λαμπερά αστέρια ,

να κλέψω λίγη ομορφιά απ' την πανσέληνο,

να κερδίσω το  πιο απαλό χάδι του αέρα,

να  φυλακίσω το άρωμα της θάλασσας

για να  σου τα χαρίσω, 

ψιθυρίζοντας σου ....

μια γλυκιά ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !!

from gold-idea (20-8-2011)

 

χωρίς εσένα Ελ. Αρβανιτάκη - Σταύρος Σιόλα

στίχοι: Πόλυς Κυριάκου 

"Όταν κάτι τελειώνει, λιώνει ο πόνος το χιόνι 

γιατί είναι ζεστός σαν τον ήλιο ζεστός 

Και μετά ξημερώνει , είμαι ακόμη πιο μόνη 

κι εσύ δυνατός, όλο πιο δυνατός

Όμως ξέρω μια μέρα, ίσως χρόνια μετά 

θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα  

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα

 Τα φτερά μου θα απλώσω, και θα φτάσω ψηλά 

 να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα, χωρίς εσένα, χωρίς εσένα

Όταν μένει σημάδι  από ψεύτικο χάδι 

ξενυχτά μια πληγή πάλι ως την αυγή
Μοναξιά το λιμάνι  σ' αγαπώ μα δε φτάνει

 ήλιος δε λέει να βγει  μες στη νύχτα μου αυτή 

Όμως ξέρω μια μέρα ίσως χρόνια μετά 

θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα 

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα 

Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά 

να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα 

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα 

Μοναξιά το λιμάνι  σ' αγαπώ μα δε φτάνει 

ήλιος δε λέει να βγει  μες στη νύχτα μου αυτή..."

--> j

Poso mou leipeis - Giannis Parios

<<Σε βλέπω παντού παντού σ΄ανασαίνω

και φέρνω στο νου εικόνες του χτες

Εικόνες παλιές που γίναν κομμάτια

περνούν απ΄τα μάτια κι εσύ να μου κλαις

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις

κάτι τέτοιες στιγμές σαν ν΄ακούω φωνές

λες και βρίσκεσαι σπίτι

κάνει πάρτι η λύπη μα εσύ πουθενά

Τόσα χρόνια μετά πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις....

Σε βλέπω παντού σε νιώθω κοντά μου

κι ας μένεις αλλού ακόμα είσαι εδώ

Και σβήνω το φως κι ανάβω τσιγάρο

ποιο δρόμο να πάρω να΄ρθω να σε βρω

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις

κάτι τέτοιες στιγμές σαν ν΄ακούω φωνές

λες και βρίσκεσαι σπίτι

κάνει πάρτι η λύπη μα εσύ πουθενά

Τόσα χρόνια μετά πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις....>>

ΔΑ...--->

Gela mou ki as einai psema - Giannis Parios (greek & english Lyrics)

<<Θα ρχονται κάτι νύχτες αδερφέ μου,
που δεν θα ξέρεις τι σου γίνεται

κι ό,τι αγγίζεις θα ξεφεύγει
θα απομακρύνεται

Στο ανοιχτό του το πουκάμισο,
παραδομένοι στην απόλαυση

δέκα λεπτά παράδεισος
κι ύστερα κόλαση. 

Γέλα μου κι ας είναι ψέμα έλα γέλα μου.
Είσαι ο παράδεισος μου μες στην τρέλα μου

Γέλα μου κι ας είναι ψέμα έλα γέλα μου, γέλα μου.

Θα 'ρχονται κάτι νύχτες αδερφέ μου,
που θα ζητάς ό,τι αγάπησες

και θα μισείς τον εαυτό σου που δεν το κράτησες.

Και όλα αυτά αν νιώθεις τύψεις
που μες στο κλάμα πνίγονται

κι όχι αυτά που πας να κρύψεις
κι όμως δεν κρύβονται

Γέλα μου κι ας είναι ψέμα έλα γέλα μου.
Είσαι ο παράδεισος μου μες στην τρέλα μου

Γέλα μου κι ας είναι ψέμα έλα γέλα μου, γέλα μου.....>>

ΔΑ---->

Πιστός θανατηφόρος σύντροφος!!

Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα. Σήμερα είχε η γαλάζια κυρία τις ακεφιές της και ανταριασμένη καθώς ήταν έστελνε τα κύματα να δέρνουν τους βράχους που βρίσκονταν στα περίχωρα.

Δειλά – δειλά οι ηλιαχτίδες προσπαθούσαν να κάνουν εντονότερη την παρουσία τους στον ουρανό. Διατρυπούσαν τα αφράτα σύννεφα και έμπλεκαν με το ελαφρύ γαλάζιο του ουρανού χαρίζοντας του κοκκινομοβιές ανταύγες.

Μονάχη πάνω στο απόμακρο βράχο, με μόνη συντροφιά 2 πακέτα τσιγάρα ανασκάλευε τις μνήμες που είχε ρίξει εδώ και καιρό σε χειμερία νάρκη. Πως έφτασε ως εδώ…τα είχε όλα και δεν το είχε καταλάβει…, δεν το εκτιμούσε. Τώρα όλα φτάνουν στο τέλος τους.

Μουδιασμένη ολόκληρη, έριξε μια ματιά στο σύντροφο της που σιγόκαιγε δίπλα της, αραγμένος σε μια μικρή λακκούβα του βράχου. Μόνιμος πιστός σύντροφος εδώ και χρόνια, σε κάθε χαρά , σε κάθε λύπη , αλλά ακόμα και σε στιγμές αμηχανίας και άγχους την δηλητηρίαζε αργά και μυστικά. Τα προβλήματα (υγείας) που προκαλούσε σε άλλους τα άκουγε ως μακρινά και εξωπραγματικά, λες και είχε μαγικό μανδύα που με προστάτευε από την «επάρατη νόσο». «Επάρατη νόσο» ακόμα και τώρα έτσι προτιμούσε να την λέει, λες και αν έλεγε την λέξη καρκίνος θα άλλαζε κάτι.
Και να την τώρα εδώ, μονάχη πάνω σε ένα ξορισμένο βράχο να κάνει ένα flash back των επιλογών που την οδήγησαν να τα χάσει έτσι επιπόλαια όλα…

Σε μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία, άπλωσε το χέρι., έβαλε ανάμεσα στα δάχτυλα το σύντροφο της και τον ακούμπισε απαλά στα χείλη της. Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά και το αρωματικό συννεφάκι καπνού εισχώρησε απαλά μέσα στους πνεύμονες καταλαμβάνοντας και την πιο μικρή κυψελίδα τους. Το μυαλό μουδιασμένο, ανίκανο να αντισταθεί στον ύπουλο εχθρό.
Ακούμπησε ξανά στη λακουβίτσα του βράχου τον μοναδικό σύντροφο της, αφήνοντας τον να σιγοκαίει πεισματικά υπενθυμίζοντας της πως εδώ και καιρό της έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για το τέλος της δικής μου διαδρομής σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Το μυαλό χαμένο στο χωροχρόνο του παρελθόντος, στις άστοχες, άσκοπες κινήσεις, τότε που δεν υπολόγιζε τι θα της κόστιζε εξάρτιση της με το φαινομενικά αθώο σύντροφο της..
Τις πρώτες φορές που επέλεξε την παρέα του (αν και δεν της άρεσε αρχικά) ήταν μόνο και μόνο για να δένει με την παρέα, να είναι άνετη και καλά.("in " "coll" και άλλα τέτοια κουλά…:Ρ )

Ο ήλιος έστελνε γενναιόδωρα τις αχτίνες του σε μια προσπάθεια να συνεφέρει την μουδιασμένη μπάλα του μυαλού και της καρδιάς της, χωρίς όμως να καταφέρει να υγροποιήσει τα συναισθήματα που είχαν εγκλωβιστεί μέσα της. Η ζέστη του μεσημεριού ήταν αισθητή και η θάλασσα αφού είχε καλμάρει πια προσπαθούσε να την καλοπιάσει κουνώντας ελαφρά τα κυματάκια της και στέλνοντας τα προς το μέρος μου.

Αφαίρεσε το φόρεμα από πάνω της χωρίς το βάρος του να την απαλλάξει και από το βάρος που ένιωθε
στην καρδιά της. Αφήσε το κορμί της να γλιστρήσει μέσα στο νερό, και εκείνο πρόθυμο την χάιδεψε σε κάθε χιλιοστό του κορμιού της ξεπλένοντας κάθε αρνητική σκέψη και βάρος από πάνω της.
Ξαφνικά ξεδιάλυναν όλα και φάνηκα πολύ απλά
Τώρα που το ταξίδι της έφτανε προς το τέλος του, θυμήθηκε αυτό που λένε αυτό που είχε σημασία είναι όχι το πώς έζησε. Πόσα πρόσφερε πόσα δημιούργησε, πόση αγάπη έδωσε και πήρε πόσο έζησε πραγματικά την κάθε στιγμή. Το χρονικό διάστημα ήταν μικρό αλλά αρκετά ουσιαστικό……….
Άλλοι απλά αναπνέουν περισσότερο διάστημα αλλά δεν ζουν πραγματικά. Γιατί όπως λένε <<η ζωή δεν μετριέται από των αριθμό των αναπνοών μας αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα!!!>>

from gold-idea (5-7-2011)

Η φιλία του Αετού με την Αχυρένια

Μια φορά που λέτε, σε μια γωνίτσα  του πλανήτη Αστερίτη σε ένα καταπράσινο χωράφι  υπήρχε ένας αχυράνθρωπος (το γνωστό σε όλους ως σκιάχτρο). Το σκιάχτρο μας λοιπόν το  λέγανε Αχυρένια. Ήταν παραγεμισμένο με τι άλλο … με χρυσοκίτρινα άχυρα και παρέμενε χρόνια και χρόνια στο ίδιο σημείο καρφωμένο, με τα χέρια απλωμένα σαν να ήθελε να αγκαλιάσει το σύμπαν.

Στο κεφάλι του φορούσε ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο και στη θέση της καρδιάς της κάτω από την μακριά άσπρη πουκαμίσα που φορούσε, είχε ένα ρόδι. Η πουκαμίσα στερεωνόταν πάνω στη μέση της με μια φαρδιά κόκκινη ζώνη, δίνοντας της στην Αχυρένια γυναικεία σιλουέτα.

 

Η Αχυρένια χρόνια και χρόνια ήταν στο ίδιο σημείο ακίνητη και θεωρούσε πως όλος όλος ο πλανήτης Αστερίτης ήταν όσο έφτανε στον ορίζοντα η ματιά της.. Αν και είχε ακούσει  διάφορα παραμύθια για τόπους μακρινούς αλλιώτικους από το μέρος που ζούσε πίστευε πως ήταν απλά παραμύθια. Ε, τι να κάνουμε , όπως φαίνεται ήταν λίγο χαζούλα η Αχυρένια.

Μια μέρα  λοιπόν, εκεί που όλα φαινόταν ίδια σαν όλες τις προηγούμενες μέρες η Αχυρένια πρόσεξε στον ουρανό ένα φτερωτό πλάσμα που έκανε βόλτες γύρω από το χωράφι που βρισκόταν καρφωμένη. Το πέταγμα του σίγουρο και απαλό σαν να γλιστρούσε πάνω στον ουρανό, της είχε μαγνητίσει το βλέμμα.

Μέρα με την  μέρα πλησίαζε και πιο κοντά της και έτσι κατάφερε να διακρίνει ένα όμορφο αετό με κατάμαυρα γυαλιστερά φτερά και μάτια καστανά σαν το φρεσκοζευγαρισμένο χώμα του χωραφιού.

Κάποια μέρα κατέβηκε στο χωράφι της και την πλησίασε.

-         Πως μπορείς και μένεις τόσες μέρες εδώ ακίνητη; Δεν σου αρέσει να πετάς;

-         Δεν ξέρω καν πώς είναι να πετάς. Δεν μπορώ να πετάξω, γιατί δεν έχω φτερά του είπε κάπως αμήχανη.

-         Μα πως γίνεται να μην πετάς; Αφού όλοι μπορούν να πετάξουν, ο Πήγασος, το ελεφαντάκι ο Ντάμπο, ακόμα και οι δράκοι που είναι τόσο μεγάλοι πετάνε (της είπε κάπως δύσπιστα…)

-         Και όμως να που δεν έχουν όλοι την ικανότητα αυτή είπε η Αχυρένια κάπως ντροπιασμένη για την ανικανότητα της..

Ο αετός μας το σκέφτηκε λίγο και της είπε.

-         Μην στενοχωριέσαι θα σε βοηθήσω να μάθεις να πετάς. Έχεις όμορφα μεγάλα μακριά χέρια και όταν αρχίσεις να τα κινείς ο άνεμος θα σε ανεβάσει ψηλά. Έχω μεγάλη υπομονή και επιμονή και θα δεις σου μάθω πως να τα καταφέρεις τελικά.

Έτσι από κείνη τη μέρα ο αετός και η Αχυρένια έγιναν φίλοι και έκαναν πολύ παρέα.

Λέγανε για διάφορα και κυρίως ο αετός της έλεγε το πόσο υπέροχο είναι να πετάς και πόσο υπέροχα ήταν όλα από ψηλά.

Η Αχυρένια τον άκουγε μαγεμένη και προσπαθούσε να πετάξει ακολουθώντας τις οδηγίες του φίλου της μια και οι ιστορίες για την ικανοποίηση που τις έλεγε ο αετός για το πως νιώθει όταν πετά της είχαν φουντώσει την επιθυμία. Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια της πάνω κάτω γρήγορα και πιο γρήγορα αλλά τίποτα. Μόνο με την βοήθεια του αετού, που την έπιανε απαλά από τους ώμους κατάφερνε να ξεκαρφωθεί από το χώμα και να νιώθει την αίσθηση της ελευθερίας και της ευχαρίστησης της πτήσης.

Κάποιο ξημέρωμα, τελείως αναπάντεχα, ο αετός μας της πρότεινε.. ..

-         Δεν θέλω να φοβηθείς, για αυτό θέλω την συγκατάθεση σου να πετάξουμε μαζί πολύ πολύ ψηλά. Να, μέχρι εκεί πάνω στην κορφή εκείνου του βουνού, εκεί που βρίσκεται και η φωλιά μου. Αν συμφωνείς βέβαια.

-         Ω, ναι!!!! είπε η Αχυρένια γεμάτη ενθουσιασμό.

Χωρίς άλλη κουβέντα λοιπόν την έπιασε απαλά από τους ώμους με τα δυνατά γαμψά του νύχια και άρχισε να την ανεβάζει ψηλά.

Η Αχυρένια στην αρχή ταράχτηκε, αλλά πολύ γρήγορα αφέθηκε με εμπιστοσύνη στα γαμψά δυνατά νύχια του φίλου της. Όλα άρχισαν να μικραίνουν και να αποκτούν ασήμαντη όψη.

Οι ηλιαχτίδες της χάιδευαν απαλά το πρόσωπο και το ουράνιο τόξο φάνηκε σαν ένας τοξοειδής πολύχρωμος δρόμος μπροστά τους. Τα κύματα της δροσιάς και οι υπέροχες μυρωδιές των λουλουδιών ήταν ένα πρωτόγνωρο μεθύσι!! Το θρόισμα των φύλλων τα τιτιβίσματα των πουλιών και του αέρα το μουρμούρισμα ήταν η καλύτερη ενορχήστρωση που μπορούσε να υπάρξει!

 Ανέβαιναν ολοένα και πιο ψηλά, πάνω και από τα αφράτα σύννεφα που ήταν σαν μαλλί της γριάς που τρώνε τα παιδιά στη γη.

Πλησιάζοντας στην κορφή του τεράστιου βουνού ακούστηκαν τα χαρούμενα τιτιβίσματα των δύο χαριτωμένων μικρών του φιλαράκου της που τον περίμεναν γεμάτα ανυπομονησία. .

Η Αχυρένια κοίταζε κάθε τι με πολλή συγκίνηση και ενδιαφέρον. Ένιωσε πολύ ικανοποιημένη και περήφανη που ο φίλος την εμπιστεύτηκε και της έδειξε την φωλιά του, και την έκανε να νιώσει σαν μέλος της οικογένειας του.

Ένιωσε πολύ τυχερή και ευτυχισμένη που είχε ένα τόσο καλό φίλο και υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην θέσει σε κίνδυνο την οικογένεια του φίλου της κρατώντας μυστικό το καταφύγιο του.

  Η ώρα όμως πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, όπως γρήγορα περνάνε όλα τα όμορφα.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και έτσι η ώρα της επιστροφής της είχε φτάσει. Ο αετός την έπιασε ξανά προσεκτικά από τους ώμους και άρχισαν το ταξίδι της επιστροφής προς το χωράφι της Αχυρένιας. Μια γλυκιά ζάλη είχε συνεπάρει την Αχυρένια καθώς οι ηλιαχτίδες έπαιζαν κρυφτό και γέλαγαν μαζί με τα   μπαμπακένια σύννεφα. Όλα ήταν τέλεια και υπέροχα.

Είχαν απομακρυνθεί κάμποσο από την φωλιά, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομερός εκκωφαντικός θόρυβος, ανακατεμένος με τις τρομαγμένες φωνούλες των παιδιών του αετού. Πιθανώς κάτι τρομερό απειλούσε την οικογένεια του. Έπρεπε το γρηγορότερο να βρεθεί κοντά τους. Δεν ήθελε να χάσει πολύτιμο χρόνο που ίσως να ήταν και μοιραίος για την τύχη της οικογένειάς του. Χωρίς δεύτερη σκέψη άφησε την Αχυρένια μόνη να συνεχίσει την κατάβαση προς το χωράφι.

Εκείνη άρχισε να κινεί πιο γρήγορα τα χέρια σαν να ήταν φτερούγες, για να ανακόψει την γρήγορη πτώση της. Οι αδέξιες κινήσεις της δεν έκαναν σημαντική διαφορά.

Σύντομα συγκρούστηκε βίαια με το χώμα του χωραφιού της που ράγισε το ξυλοπόδαρο της.

Δεν έδωσε καθόλου σημασία στον πόνο που ένιωσε με το ράγισμα του ποδιού της, μια και η ανησυχία της για τον αγαπημένο της φίλο και για την οικογένεια του ήταν πολύ πιο σημαντική.

Οι μέρες περνούσαν και το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στον ουρανό αλλά μάταια περίμενε την συντροφιά του φίλου της,  Μόνο κάποιες φορές τον έβλεπε να πετάει για λίγο πάνω από το χωράφι χωρίς να πλησιάζει. Κάπου κάπου, σα να συνωμοτούσε με τον άνεμο ο φιλαράκος της τις έστελνε ένα κατάμαυρο γυαλιστερό φτερό του.

Η Αχυρένια κάθε φορά τα μάζευε και τα φύλαγε με προσοχή κάτω από την πουκαμίσα της, εκεί δίπλα στο ρόδι που είχε για καρδιά. Αυτά τα (10 ) φτεράκια μαζί με τις γλυκές αναμνήσεις από την συντροφιά  του και τις υπέροχες πτήσης που κάνανε μαζί, θα τα είχε για πάντα δικά της.  

Όμως τι είχε γίνει στο τέλος εκείνης της μέρας, δεν το έμαθε. Βέβαια από το μυαλουδάκι της Αχυρένιας περνούσε η υποψία πως ο φίλος της ίσως την θεωρούσε υπεύθυνη, που βρισκόταν μακριά από την οικογένεια του την στιγμή που τον χρειάστηκαν, προκειμένου να την μεταφέρει στο χωράφι της.

Ίσως όμως ο φιλαράκος  να ντρεπόταν να την αντικρίσει ξανά μια και αναγκάστηκε να την παρατήσει  μόνη στα μισά της διαδρομής με αποτέλεσμα να τσακιστεί το ξυλοπόδαρο της φίλης του, ή να υπήρχε κάποια άλλη εξήγηση. Αυτές ήταν απλές υποθέσεις που έκανε η Αχυρένια. Ποιος όμως να ξέρει τι πραγματικά έφταιγε ;

Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναγύριζε ο φιλαράκος της και τότε ίσως να τις εξηγούσε τι πραγματικά συνέβη.

Πάντως αυτό που ήταν παρήγορο και καθησυχαστικό για αυτήν, ήταν πως ο φιλαράκος της ήταν καλά και μπορούσε να πετάξει. Και εκείνη ( έστω και με την βοήθεια του) είχε καταφέρει να πετάξει και να γευτεί τις συγκινήσεις των πτήσεων και οι ανάμνησης των ευτυχισμένων στιγμών δεν θα έσβηναν ποτέ από τη μνήμη της.

from gold....idea  (25-5-2011)

I believe I can fly !!!!

Θα φύγουν κάποια στιγμή - ( Leo Buscaglia )

Κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα που όσοι αγαπάς θα φύγουν, θα προχωρήσουν χωρίς εσένα οι παρέες σου, οι φίλοι σου, οι εραστές σου.

Άφησε τους να φύγουν.

Μην ψάχνεις το λόγο.

Πρέπει να καταλάβεις πως η αγάπη έχει αρχή, μέση και τέλος.

Επειδή έπαψε να υπάρχει, δεν σημαίνει πως η αγάπη που σου έδωσαν κάποτε ήταν ψεύτικη.

from : Leo Buscaglia

Η γυναίκα φτιάχτηκε........

<<Η γυναίκα φτιάχτηκε από τα πλευρά του άνδρα:

Όχι από τα πόδια για να την πατάει,
όχι από το κεφάλι για να είναι ανώτερη,
αλλά από τα πλευρά για να είναι ίση,
κάτω από το μπράτσο για να προστατεύεται,

δίπλα από την καρδιά για να την αγαπάνε!>> 

from : άγνωστο

Αν αγαπάς......... - ( Κahlil Gibran )

 <<..αν αγαπάς κάποιον, άστον να φύγει…

..αν γυρίσει πίσω, θα’ναι δικός σου για πάντα…

αν δε γυρίσει,

τότε δεν ήταν ποτέ δικός σου… >>

 from : Κahlil Gibran

Ναυάγησα... (Αλκυόνη Παπαδάκη )

<<Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο…

Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου…

Να σου στείλω ένα μήνυμα… Κι εσύ δεν άκουγες…

Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,

για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.

Ο πόνος θέλει μια σκέψη.

Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.

Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,

ώσπου να σε ρημάξει…

Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.

Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.

Και καθόλου οχυρωμένη.

Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.

Είχες πυξίδα…

Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..

Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα…

Ναυάγησα…

Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα…

Ταξίδευα σ’ ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ’ αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..

Όπου μου λεγαν πήγαινα…>>

from: Αλκυόνη Παπαδάκη

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

<<Μια φορά κι ένα καιρό,

υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη

και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι

επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.

Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: “Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;”,

“Όχι, δεν μπορώ” απάντησε

ο Πλούτος.

“Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου

και δεν υπάρχει χώρος για σένα”.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία

που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

“Σε παρακαλώ βοήθησέ με” είπε η Αγάπη.

“Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.

Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου”

της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη

αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.

“Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου”.

“Ω! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου”

είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη

αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη,

που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

“Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου”.

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος

που η Αγάπη δε γνώριζε,

αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,

που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε

και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε

στον κύριο που τη βοήθησε

ρώτησε τη Γνώση,

“ Γνώση, ποιος με βοήθησε;”

“Ο Χρόνος” της απάντησε η Γνώση.

“Ο Χρόνος;” ρώτησε η Αγάπη.

“Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;”

Τότε η Γνώση χαμογέλασε

και με βαθιά σοφία της είπε:

Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει

πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη >>

(Μ. Χατζιδάκις)

να έρχεσαι στον ύπνο μου (Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα)

<<Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά

από λόγια αλόγιστα και θάλασσες

να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου

Να 'ρχεσαι πιο συχνά με

αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,

με τα πόδια...

να 'ρχεσαι πάντως

Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα

με ρούχα ή χωρίς

«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις

και θα σε μπάζω στ' όνειρο

Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια

που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά

μια πάνω

και μια κάτω μεθυσμένα

Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω

να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια

να τρώμε καρμπονάρα,

να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια

και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις

Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,

μαζί κι εγώ

Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,

ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα

Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα

στα κατώφλια του καλοκαιριού

Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,

να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,

των παραισθήσεων,

να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,

να σε πιάνω

Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο

και να σε τραμπαλίζω

και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά

να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί

Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....>>

-----------> M

Christina Aguilera - Hurt - Lyrics

"Seems like it was yesterday when I saw your face

You told me how proud you were, but I walked away

If only I knew what I know today, ooh, ooh

I would hold you in my arms, I would take the pain away

Thank you for all you've done, forgive all your mistakes

There's nothing I wouldn't do to hear your voice again

Sometimes I wanna call you but I know you won't be there

Oh, I'm sorry for blaming you

For everything I just couldn't do

And I've hurt myself by hurting you

Some days I feel broke inside but I won't admit

Sometimes I just wanna hide 'cause it's you I miss

And it's so hard to say goodbye when it comes to this, ooh

Would you tell me I was wrong? Would you help me understand?

Are you looking down upon me? Are you proud of who I am?

There's nothing I wouldn't do to have just one more chance

To look into your eyes and see you looking back

Oh, I'm sorry for blaming you

For everything I just couldn't do

And I've hurt myself, oh

If I had just one more day

I would tell you how much that I've missed you

Since you've been away

Oh, it's dangerous

It's so out of line

To try and turn back time

I'm sorry for blaming you

For everything I just couldn't do

And I've hurt myself

By hurting you"

<--------

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ!! με ΥΓΕΙΑ και ΗΡΕΜΙΑ!

Ένα απλό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη δική μου μαμά για όσα έχει δώσει για μένα και .... για όσα έχει χάσει για χάρη μου!!

ΜΑΜΑ <3 <3 <3......

Χρόνια Πολλά και ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ!!!

 Rallia Xristidou - Mama(Rallia Xristidou - Mama) 

Στίχοι: Ραλλία Χρηστίδου
Μουσική: Ραλλία Χρηστίδου
Πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου

"Φοβάσαι πώς θα ζήσω
στην ζωή να ευτυχήσω
να χω τύχη και αγάπη
να μην κάνω τα δικά σου λάθη.

Μαμά, σου λέω όλα καλά
μη φοβάσαι άλλο πια
μεγάλωσα και έμαθα πολλά
χάρη στη δική σου ζεστασιά.

Σου λέω ντύθηκα καλά
έξω κάνει κρύο, παγωνιά
μη φοβάσαι δεν λέω εγώ πολλά
κι η καρδιά μου δεν τη δείχνω πουθενά.

Μαμά σου λέω όλα καλά
μη φοβάσαι άλλο πια
μεγάλωσα και έμαθα πολλά
χάρη στη δική σου ζεστασιά."

βροχή μου - Χρήστος Θηβαίος .

"Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα

σ' αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα

στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς

χορεύουν τα παιδιά

στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι

στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά."

-->Μ..

Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά!!

"Δώστε μου μια σουίτα στο Ritz δεν την θέλω

κοσμήματα Channel δεν τα θέλω

μια λιμουζίνα -τι να την κάνω

Δώστε μου προσωπικό -τι να το κάνω

μια αρχοντική έπαβλη στο Neufchatel  -δεν είναι για μένα

Δώστε μου τον Πύργο του Άιφελ, τι να τον κάνω;

Θέλω την αγάπη, την χαρά και την καλή διάθεση

Δεν είναι τα λεφτά σας που θα με κάνουν ευτυχισμένη.

Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά!!

Πάμε μαζί να ανακαλύψουμε την ελευθερία μου, 

καλώς ήρθατε στην πραγματικότητά μου. 

Βαρέθηκα τους καλούς σας τρόπους παραείναι για μένα.

Εγώ τρώω με τα χέρια, είμαι κάπως έτσι.

Μιλάω δυνατά και ντόμπρα συγνώμη.

Ας κόψουμε την υποκρισία, εγώ τελείωσα μ' αυτή.

Με κούρασαν τα δυφορούμενα λόγια.

Κοιτάξτε με ούτε καν σας θύμωσα. Απλά είμαι έτσι.

Θέλω την αγάπη, την χαρά και την καλή διάθεση

Δεν είναι τα λεφτά σας που θα με κάνουν ευτυχισμένη.

Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά!!

Πάμε μαζί να ανακαλύψουμε την ελευθερία μου,

ξεχάστε τα στερεότυπα σας

καλώς ήρθατε στην πραγματικότητά μου."

 

Ένα γράμμα-Γιάννης Πάριος

"Σου γράφω ένα γράμμα,

όχι πως θέλω να σ' το δώσω.

Να έτσι, για να μιλήσω λίγο

μαζί σου.

Η ώρα είναι δώδεκα,

σ' αγαπώ όπως στις έντεκα,

στις δέκα, στις οκτώ.

Δε θέλω άλλο τίποτα,

είναι πια κάθε μου κύτταρο

γεμάτο σ' αγαπώ.

Είμαι γύρω σου,

είμαι πλάι σου,

φώναξέ με, είμαι για σένα.

Μέσ' στα μάτια μου,

μέσ' στα χέρια μου,

μόνο η δικιά σου η μορφή,

είμαι δικός σου."

Μ------->

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!

Το Θείο Φως της Ανάστασης να ζεσταίνει τις καρδιές μας και να μας χαρίζει 

ΑΓΑΠΗ-ΥΓΕΙΑ-ΧΑΡΑ !!!! 

 

Ανάσταση !!!

Καλό Πάσχα και κυρίως 

καλή Ανάσταση στις ψυχές όλων μας!!

ΨΑΞΕ ΜΕ- ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΚΟΜΑ

...............

Μουσική με το στόμα -Newsbeast.gr

Απίστευτοι!!