Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα. Σήμερα είχε η γαλάζια κυρία τις ακεφιές της και ανταριασμένη καθώς ήταν έστελνε τα κύματα να δέρνουν τους βράχους που βρίσκονταν στα περίχωρα.
Δειλά – δειλά οι ηλιαχτίδες προσπαθούσαν να κάνουν εντονότερη την παρουσία τους στον ουρανό. Διατρυπούσαν τα αφράτα σύννεφα και έμπλεκαν με το ελαφρύ γαλάζιο του ουρανού χαρίζοντας του κοκκινομοβιές ανταύγες.
Μονάχη πάνω στο απόμακρο βράχο, με μόνη συντροφιά 2 πακέτα τσιγάρα ανασκάλευε τις μνήμες που είχε ρίξει εδώ και καιρό σε χειμερία νάρκη. Πως έφτασε ως εδώ…τα είχε όλα και δεν το είχε καταλάβει…, δεν το εκτιμούσε. Τώρα όλα φτάνουν στο τέλος τους.
Μουδιασμένη ολόκληρη, έριξε μια ματιά στο σύντροφο της που σιγόκαιγε δίπλα της, αραγμένος σε μια μικρή λακκούβα του βράχου. Μόνιμος πιστός σύντροφος εδώ και χρόνια, σε κάθε χαρά , σε κάθε λύπη , αλλά ακόμα και σε στιγμές αμηχανίας και άγχους την δηλητηρίαζε αργά και μυστικά. Τα προβλήματα (υγείας) που προκαλούσε σε άλλους τα άκουγε ως μακρινά και εξωπραγματικά, λες και είχε μαγικό μανδύα που με προστάτευε από την «επάρατη νόσο». «Επάρατη νόσο» ακόμα και τώρα έτσι προτιμούσε να την λέει, λες και αν έλεγε την λέξη καρκίνος θα άλλαζε κάτι.
Και να την τώρα εδώ, μονάχη πάνω σε ένα ξορισμένο βράχο να κάνει ένα flash back των επιλογών που την οδήγησαν να τα χάσει έτσι επιπόλαια όλα…
Σε μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία, άπλωσε το χέρι., έβαλε ανάμεσα στα δάχτυλα το σύντροφο της και τον ακούμπισε απαλά στα χείλη της.
Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά και το αρωματικό συννεφάκι καπνού εισχώρησε απαλά μέσα στους πνεύμονες καταλαμβάνοντας και την πιο μικρή κυψελίδα τους. Το μυαλό μουδιασμένο, ανίκανο να αντισταθεί στον ύπουλο εχθρό.Ακούμπησε ξανά στη λακουβίτσα του βράχου τον μοναδικό σύντροφο της, αφήνοντας τον να σιγοκαίει πεισματικά υπενθυμίζοντας της πως εδώ και καιρό της έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για το τέλος της δικής μου διαδρομής σ’ αυτόν τον κόσμο.
Το μυαλό χαμένο στο χωροχρόνο του παρελθόντος, στις άστοχες, άσκοπες κινήσεις, τότε που δεν υπολόγιζε τι θα της κόστιζε εξάρτιση της με το φαινομενικά αθώο σύντροφο της..
Τις πρώτες φορές που επέλεξε την παρέα του (αν και δεν της άρεσε αρχικά) ήταν μόνο και μόνο για να δένει με την παρέα, να είναι άνετη και καλά.("in " "coll"
Ο ήλιος έστελνε γενναιόδωρα τις αχτίνες του σε μια προσπάθεια να συνεφέρει την μουδιασμένη μπάλα του μυαλού και της καρδιάς της, χωρίς όμως να καταφέρει να υγροποιήσει τα συναισθήματα που είχαν εγκλωβιστεί μέσα της. Η ζέστη του μεσημεριού ήταν αισθητή και η θάλασσα αφού είχε καλμάρει πια προσπαθούσε να την καλοπιάσει κουνώντας ελαφρά τα κυματάκια της και στέλνοντας τα προς το μέρος μου.
Αφαίρεσε το φόρεμα από πάνω της χωρίς το βάρος του να την απαλλάξει και από το βάρος που ένιωθε
στην καρδιά της. Αφήσε το κορμί της να γλιστρήσει μέσα στο νερό, και εκείνο πρόθυμο την χάιδεψε σε κάθε χιλιοστό του κορμιού της ξεπλένοντας κάθε αρνητική σκέψη και βάρος από πάνω της.
Ξαφνικά ξεδιάλυναν όλα και φάνηκα πολύ απλά
Τώρα που το ταξίδι της έφτανε προς το τέλος του, θυμήθηκε αυτό που λένε αυτό που είχε σημασία είναι όχι το πώς έζησε. Πόσα πρόσφερε πόσα δημιούργησε, πόση αγάπη έδωσε και πήρε πόσο έζησε πραγματικά την κάθε στιγμή. Το χρονικό διάστημα ήταν μικρό αλλά αρκετά ουσιαστικό……….
Άλλοι απλά αναπνέουν περισσότερο διάστημα αλλά δεν ζουν πραγματικά. Γιατί όπως λένε <<η ζωή δεν μετριέται από των αριθμό των αναπνοών μας αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα!!!>>
from gold-idea (5-7-2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου