Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Last Christmas, I gave you my heart

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Καλά Χριστούγεννα!!














Καλά Χριστούγεννα

με

Υγεία και Αγάπη!!


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Ο καλός φίλος

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

ΑΚΟΥ



.......
Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
η καταιγίδα που φέρνει βροχή
είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
άκου, έχω φωνή

Μπορεί να έφυγες κι εσύ απ' τη ζωή μου
και να μου πήρες την ανάσα απ' την πνοή μου
όμως εγώ σε νιώθω ακόμα στην αφή μου
άκου ακόμα ζω

Μπορεί η νύχτα να 'αι απ'έξω απ'την καρδιά μου
να με γυρεύει, να φωνάζει το όνομά μου
όμως εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου
άκου, ακόμα ζω

Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
η καταιγίδα που φέρνει βροχή
είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
άκου, έχω φωνή

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Θανάσιμη αγκαλιά


-Μια ιστορία θα σας πω κι αλλιώτικη απ' τις άλλες θάνε θαρρώ.
Πριν χρόνια, όταν ακόμα ήμουν νέα, κάτω από τον κορμό μου φύτρωσε ένας μικρός κισσός. Αδύναμος και λεπτεπίλεπτος με μικρά καταπράσινα φύλλα και ευλύγιστο κορμί.


Καλοδέχτηκα το νέο μικρό μου γείτονα και τον θεώρησα καλή παρέα.

-αχ, να μπορούσα τώρα
που είσαι εσύ δεντρί
να 'μουν η φυλλωσιά σου
να δίνω το αναρίγισμα
του αέρα στην καρδιά σου.

-Η φωνή του τρυφερή και λίγο βραχνή άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου. Πριν το καλοκαταλάβω τον είχα αγαπήσει χωρίς να ξέρω καν το γιατί.

-Σε παρακαλώ αγαπημένη μου ελιά άφησε με να στηριχτώ πάνω σου γιατί έτσι αδύναμος που είμαι θα με ξεριζώσει ο αέρας.

-Δεν μπόρεσα να του αρνηθώ
. Άπλωσα ένα παρανοιξήδι μου για να τον βοηθήσω να σκαρφαλώσει στον κορμό μου.


Άρχισε να τυλίγετε γύρω μου σαν πράσινο φίδι και να καλύπτει κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Το άγγιγμα του απαλό σαν άγγιγμα φτερού με έκανε να αναρριγώ σε κάθε μετακίνηση του.
Χαιρόμουν μαζί του που τον έβλεπα να μεγαλώνει και να είναι χαρούμενος αλλά ανησυχούσα και για τα καταφέρει έτσι έθραυστος που ήταν .


Με το φύλλωμα μου του πρόσφερα σκιά και προστασία από το φύσημα του αέρα. Μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο ζωηρός και πράσινος. Το χρώμα του κορμιού μου δεν φαινόταν πια μια και το είχε καλύψει εκείνος με τον καταπράσινο φύλλωμα του.

Όμως μέρα με την μέρα καθώς μεγάλωνε, δυνάμωνε το αγκάλιασμα του.
Δεν του έφτανε πια η υγρασία που έπαιρνε
από το χώμα και όπως είχε βεντουζάρει τα χείλη του πάνω μου ρουφούσε την υγρασία που είχε η φλούδα μου.



Μάταια του ζητούσα να σταματήσει να με πονάει.
Όσο και αν τον
παρακαλούσα συνέχιζε να ρουφάει τα ζωτικά συστατικά μου με αποτέλεσμα να μαραίνονται και να ξεραίνονται τα φύλλα μου. Στην συνέχεια έπεφταν και η θέση τους καλύπτονταν από τον πεινασμένο κισσό.

Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν οι προσευχές μου για κάποια ανέλπιστη βοήθεια.

Αυτή η αγάπη μου για τον κισσό αποδείχτηκε θανατηφόρα.

Και εκεί που είχα απελπιστεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή μας πλησίασε ένας άνθρωπος με ξυλοκοπτικό.

Τον άκουσα να λέει σκεφτικός πως δύσκολα θα την γλίτωνα.

Το έβαλε σε λειτουργία και τότε σκέφτηκα πως έφτασε το τέλος μου.

Η σιδερένια αλυσίδα του ξυλοκοπτικού άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από τον άξονα σαν τρελή.
Η λάμα όμως ακούμπησε το κορμό του
αγαπημένου μου κισσού και βυθίστηκε στην σάρκα του. Με ευκολία τον κομμάτιασε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ούτε ο κισσός ούτε εγώ πρόλαβαμε να συνειδητοποιήσουμε τι γινόταν. Ο θάνατος του ήταν ξαφνικός και απρόσμενος.
Κι όμως συγχρόνως ήταν σαν να έκοβε και μένα. Ο αγαπημένος μου έμεινε να κρέμετε πάνω μου δίχως πνοή, σαν τσιμπιδομένο ρούχο .

Ο άνθρωπος ανυποψίαστος συνέχισε να σκάβει τριγύρω μου και ξερίζωσε ότι υπήρχε από τις ρίζες του αγαπημένου μου . Έριξε λίπασμα και μου πρόσφερε νερό.

Ο νεκρός κισσός απέμεινε πλεγμένος πάνω μου για αρκετό καιρό. Χωρίς πνοή, χωρίς δύναμη πια έχασε γρήγορα το πράσινο χρώμα του.

Τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα τα σημάδια του έχουν μείνει πάνω στο κορμί και στην ψυχή μου.

Ξέρω πως αυτό που συνέβη είναι από τα γεγονότα που θα το κουβαλάω με αγάπη και πίκρα μαζί μου ως το τέλος της ζωής μου.



"Απ' τη ζωή μου πέρασες
και με 'κανες κομμάτια
θέλω μονάχα να μου πεις
κοιτώντας με στα μάτια

Τι ήμουνα για σένανε
τι ήσουνα για μένανε
καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε
μονάχα εγώ τρελάθηκα...."


from gold…. idea (22-11-2009)

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Για σένα να' ναι όλα καλά μες στη ζωή σου !! ;)



"Ψάχνω να βρω μια αφορμή
Μια ευκαιρία μια στιγμή να σου μιλήσω
Ψάχνω να βρω παρηγοριά
Δικαιολογίες για όλα αυτά που με πονάνε

Ψάχνω να βρω παρηγοριά
Δικαιολογίες για όλα αυτά
Μα έχεις φύγει, μα έχεις φύγει

Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά
Για σένα να' ναι όλα καλά μες στη ζωή σου
Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά
Για σένα να' ναι όλα καλά μες την ψυχή σου

Όλα καλά όπου κι αν πας όπου και να 'σαι
Όλα καλά όπου κι αν πας όπου και να 'σαι
Να με θυμάσαι, όπου και να 'σαι

...............


Ψάχνω ένα τρόπο να σε δω

Να σου φωνάξω σ' αγαπώ
Μα έχεις φύγει, μα έχει φύγει

Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά..."

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Έγραψες



" Έγραψες, έγραψες μες στη ζωή μου...
έγραψες, κι όσο και να προσπαθήσω
έγραψες, δεν μπορώ πια να σε σβήσω"

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μεγάλο συννεφάκι, με μεγάλα φουσκωτά μαγουλάκια και μπαμπακένιο μαλλί, που σουλάτσερνε στον ουρανό.
Θλιμμένο κοίταζε τη γη από ψηλά και αναστέναζε με κρυφό καημό.

Την παρακολουθούσε να αλλάζει μέρα με τη μέρα.
Άλλοτε την έβλεπε χαρούμενη γεμάτη χρώματα και γεμάτη ζωή και άλλοτε πληγωμένη και στενοχωρημένη από την αδιαφορία των ανθρώπων.
Πολύ την αγαπούσε τη γη το συννεφάκι αλλά πώς να της το ομολογήσει;

Φούσκωνε, ξεφούσκωνε και προσπαθούσε να βρει το θάρρος να εκφράσει τα αισθήματα του προς την πολυαγαπημένη του τη γη.

Μια μέρα λοιπόν πήρε το θάρρος και κατέβηκε χαμηλά στη γη. Άγγιξε ανάλαφρα με το πουπουλένια του δάχτυλα την κορφή της γης και χαμογέλασε διστακτικά.

Εκείνη αναρρίγησε στο απαλό διστακτικό άγγιγμα του σύννεφου.
- Καλέ πως βρέθηκες τόσο χαμηλά; (το ρώτησε)

- Ήθελα να σε δω από κοντά και να σου μιλήσω της είπε μπερδεύοντας τα λόγια του. Σε βλέπω πολύ καιρό τώρα και δεν χορταίνω να σε κοιτάζω. Είσαι τόσο σταθερή, όμορφη και γλυκιά!!

- Αχ, δεν την μπορώ αυτή την ακινησία μου. Μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω όπως εσύ. Τόσο καιρό σε βλέπω να κάνεις τόσα ταξίδια ελεύθερο και ανάλαφρο όπου θες και σε ζηλεύω. Παρακαλούσα πότε θα έρθεις πιο κοντά μου να μου μιλήσεις.

-Ώστε με είχες προσέξει και εσύ ; είπε το συννεφάκι και ένα ρίγος το διαπέρασε.

-Το ότι δεν μπορείς να κινηθείς δεν πειράζει. Καθημερινά θα έρχομαι εγώ κοντά σου, βιάστηκε να υποσχεθεί το συννεφάκι.

Ο αέρος εκείνη την ώρα ακούγοντας τα γλυκόλογα ζήλεψε και έδωσε μια φυσιά διώχνοντας το συννεφάκι μακριά από τη γη.

Προσπαθούσε το καημένο απελπισμένα να πλησιάσει ξανά την αγαπημένη του αλλά δεν είχε την δύναμη. Άρχισε να γκριζάρει και να σκοτεινιάζει από την προσπάθεια του.

Η γη καρδιοχτυπώντας το έβλεπε να βολοδέρνει στον ουρανό και καταριόταν την στατικότητα της.

Ο ουρανός άρχισε να αλλάζει χρώμα. Άρχισε να γκριζάρει και να μαζεύονται όλο και πιο πολλά σύννεφα.

Τα αδέρφια του συννεφακιού είδαν τι γινόταν και ήρθαν κοντά του για να το βοηθήσουν.
Σαν σε μια μυστική συνωμοσία μια αρμαθιά γκρίζα σύννεφα περικύκλωσαν το μεγάλο συννεφάκι, που είχε γίνει μολυβένιο πια, και άρχισαν να το ζουλάνε στην αρχή απαλά και στη συνέχεια με μεγαλύτερη δύναμη και επιμονή . Όσο περνούσε η ώρα τόσο το πίεζαν μέχρι που το μολυβένιο πια συννεφάκι μας σχεδόν μαύρισε.

Στην αρχή χάρηκε που ήρθαν τα αδέρφια του αλλά δεν κατάλαβε τι προσπαθούσαν να κάνουν και άρχισε να διαμαρτύρεται.. Άρχισε να τους φωνάζει να απομακρυνθούν αλλά δεν του έδιναν καθόλου σημασία.
Μην αντέχοντας την πίεση από τα αδέρφια του, τα ηλεκτρόνια του συννεφακιού μας αύξησαν τόσο την κίνηση τους που δημιούργησαν από την κίνηση τους ένα φοβερό ένα βρυχιθμό απλώνοντας συχρώνως μια προειδοποιητική αναλαμπή στον σκοτεινιασμένο πια ουρανό.

Ένα ασημένιο φίδι με διακλαδώσεις ξετυλίχτηκε στον ουρανό και κύλισε προς την γη.

Το συννεφάκι μας άρχισε με παράπονο να υγροποιήται. Οι σταγόνες του έπεφταν μες στην αγκαλιά της γης, γλιστρούσαν γλυκά μέσα της δροσίζοντας την.

Τώρα μόνο κατάλαβε το συννεφάκι τι έγινε. Ναι τα αδέρφια του το βοηθούσαν να πέσει στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης του!!

Αυτή τη φορά τα δάκρυα του πολλαπλασιάστικαν ήταν δάκρυα χαράς και ευχαρίστησης. Άλλο ένα ηλεκτρισμένο φίδι ξεδιπλώθηκε προς την γη. Μπορούσε να την αγγίξει, να την χαϊδέψει, να νοιώσει ο ένας τον άλλον σε μια τέλεια ένωση.
Ένοιωθε τη γη να αναριγά και να δέχεται και εκείνη κάθε φιλί και κάθε χάδι του με τον ίδιο πόθο και την ίδια ευχαρίστηση.

Της έδινε φιλιά παντού, ακόμα και σε κάθε πληγή που της είχαν ανοίξει οι άμυαλοι άνθρωποι που είχαν κάψει σε πολλά σημεία το κορμί της..
Οι σταγόνες του έπεφταν σε κάθε χιλιοστό της και χάιδευαν απαλά το κορμί της.

Η γη αγκάλιαζε τρυφερά κάθε σταγόνα του συννεφακιού με αγάπη και πόθο.
Ζούσαν σε πελάγη ευτυχίας, δεν είχε τίποτα άλλο σημασία !!

Σιγά σιγά όμως το συννεφάκι λιγόστευε…. έλιωνε… και χάθηκε πια από τον ουρανό….

Ο ουρανός πήρε πάλι το γνωστό γαλάζιο του χρώμα και τα αδέρφια του συννεφακιού μας φόρεσαν τα άσπρα τους και έφυγαν για αλλού χαμογελώντας.


Και ήρθε και βγήκε ψηλά στον ουρανό ο αδερφός της γης!
(Μα ποιος αδερφός ; ε! ποιος άλλος ο ήλιος βέβαια).

Μεγαλόπρεπος λοιπόν ο ήλιος ήρθε και έλαμψε και ζέστανε την αδερφή του τη γη που γεμάτη ευτυχία και χαρά άρχισε να γεμίζει πρασινάδα και λουλούδια με όλα τα χρώματα.
Με τη ζέστη, το υγροποιημένο συννεφάκι που ήταν ένα με τη γη τώρα πια, άρχισε να εξατμίζεται και να ανεβαίνει στον ουρανό ξανά.


Ολοκληρωμένο και μεταμορφωμένο ξανά σε ένα φουσκωτό άσπρο συννεφάκι αφέθηκε να το παρασύρει το απαλό αεράκι μέχρι την επόμενη φορά που θα έπεφτε στην αγκαλιά της αγαπημένης του!!


from gold....idea (8-11-2009)

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ

Η υπέροχη Μαλβίνα σε ένα δείγμα της μοναδικής της ευστροφίας της καυστικότητας της.
Από της πιο δυνατές προσωπικότητες που έφυγε πολύ νωρίς……..



Δια χειρός Μαλβίνας: Οι μικροαστοί...
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί,
δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν,
γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία,
επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον
δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.
Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος.
Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια.
Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες,
ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι.
Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά,
αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει.
Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια.
Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες,
τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"
Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια.
Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.
Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της
στο πρόσωπο του προέδρου.
Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται.
Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται.
Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.
Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή
και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος,
πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.
Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα.
Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι.
Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος.
Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς,
στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του
και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.
Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα,
μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."

Απόσπασμα από άρθρο της Μαλβίνας Κάραλη, με τίτλο
"Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;"
που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1995
στο τεύχος 18 του Περιοδικού 01

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Όταν πέφτει ένα αστέρι....



"..........
Όταν πέφτει ένα αστέρι κάποιος κάπου υποφέρει
και για να κοπάσει ο πόνος κάνει μια ευχή
όταν πέφτει ένα αστέρι η καρδούλα μου
το ξέρει τι θα πει να νοιώθεις μόνος μέσα στη ζωή
...."

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤI ΚΑΝΕΙΣ...



Καλημέρα τι κάνεις
να'σαι πάντα καλά
κι όταν είσαι κοντά μου
κι όταν είσαι μακρυά
να'ναι κάθε σου μέρα
μια καινούργια αρχή
καλημέρα τι κάνεις
σ'αγαπάω πολύ

Καλημέρα τι κάνεις
να'σαι πάντα καλά
το κουράγιο μη χάνεις
το κεφάλι ψηλά
καλημέρα χαρά μου
καλημέρα ζωή
καλημέρα τι κάνεις
σ'αγαπάω πολύ

Καλημέρα τι κάνεις
να'σαι πάντα καλά
κι όταν είσαι κοντά μου
κι όταν είσαι μακρυά
να'ναι η κάθε σου μέρα
μια καινούργια αρχή
καλημέρα τι κάνεις,
σ'αγαπάω πολύ

Καλημέρα τι κάνεις
να'σαι πάντα καλά
κι όταν όλα νομίζεις
ότι πάνε στραβά
πάντα κάτι θα γίνει
μη ρωτάς το γιατί
καλημέρα τι κάνεις

Σ'αγαπάω πολύ!!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Οργασμοί !!



1. Γεωγραφικός: Εδώ ! Εδώ ! και Εκεί ! Εκεί !
2. Θρησκευτικός: Θεεεέ μου !!!
3. Αυτοκτονίας: Πεθαίνωωωω !!!!!!
4. Δολοφονίας: Αν σταματήσεις, σε σκότωσα !!!
5. Θετικός: Ναι ! Ναι ! Ναι ! Ναι ! Ναι !
6. Αρνητικός: Όχι ! Όχι ! Όχι ! Όχι ! Όχι !
7. Στιγμιαίος: Τώρα ! τώρα ! τώρα !
8. Επίπονος: Ωχχχ ! αχχχχχχ ! Ωχχχ ! Αααιιιιιχχ!!!!
9. Οργασμός του τρόπου 1: Πιο γρήγορα ! Πιο γρήγορα !
10. Οργασμός του τρόπου 2: Πιο δυνατά ! Πιο δυνατά !
11. Επεξηγηματικός: Έτσι ! Έτσι ! Έτσι !
12. Επιβεβαιωτικός: Αυτό είναι ! Αυτό είναι !
13. Μαραθώνιος: Φτάνω !! Φτάνω !!
14. Τελειωτικός: Τελειώνω !! Τελειώνω !!
15. Οργασμός της αγελάδας: Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμ
16. Οργασμός της πάπιας: Α-παπα παπα-παπα !!
17. Οιδιπόδειος: Τι σου κάνω, μάνα μου !
18. Πατρικό: Παιδί μου !!!
19. Ο οργασμός του μαμάκια: Μάνα μου, ώχου, μάνα μου !!
20. Ο οργασμός του ανοιχτοχέρη: Πάρτα !!!
21. Ο οργασμός της Νατάσας: Αχ Κώστα-Κώστα.. ..
22. Ο οργασμός του κάμπινγκ : ...............( για να μην ακούν από τις διπλανές σκηνές )
23. Οργασμός παντρεμένων: Το ταβάνι θέλει βάψιμοοοο Νώνταααα !
24. Οργασμός της μοδίστρας: Σκίσε με !
25. Οργασμός του πλεονέκτη: Κι άλλο !! Κι άλλο !!
26. Οργασμός της θρησκευόμενης: Άη-Γιώργη μου !! Καβαλάρη μου !!!
27. Οργασμός του γιατρού: Πάρτα, μωρή άρρωστη !!
28. Οργασμός της βρεφονηπιοκόμου: Μωράκι μου,..Μωράκι μου !!
29. Οργασμός του ανασφαλή: Σ' αρέσει ; Ε ; Σ' αρέσει ;
30. Οργασμός του περίεργου: Τι σου κάνω ; Πες, τι σου κάνω ;
31. Οργασμός της ψυχρής: Λιώνω !!!
32. Οργασμός της ψεύτρας: Τελείωσες καρδούλα μου ; Αχ, αχ κι εγώ
33. Οργασμός του ψυχιάτρου: Με τρελαίνεις !!
34. Οργασμός του G.P.S.: Πιο πάνω.πιο πάνω.πιο δεξιά.Εκεί, εκεί ανάμεσα !!
35. Οργασμός ανοργασμικής: Τελείωσες ; Μπορούμε τώρα να συζητήσουμε λίγο σοβαρά
για τη σχέση μας ;
36. Βλάχικος οργασμός: Οη, Οη, μάνα μ' !!!
37. Κρητικός οργασμός: Ωφού !! Ίντα μου κάνεις και με κουζουλαίνεις;

...

I Want to Break Free

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

...Girl



"Sweet little child
You know nothing
But a cold world outside
You're too young to realize
What he wants from you tonight

.....

An ocean of silence
Is drowning your heart
What never should be
Will remain in the dark

Poor little girl
There is no one
You can trust in the world
...."

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

…. 7:00 η ώρα, κοντεύει να μεσημεριάσει

Με το σώμα του κρατούσε το κορμί της φυλακισμένο κάτω από το δικό του.

Το ένα του χέρι σφράγιζε με δύναμη το στόμα της αφήνοντας μόνο να ακούγεται το μουγκρητό της που ανακατευόταν μαζί με τη βαριά ανάσα του και τις ακατάληπτες βρισιές του.

Το στόμα του πεινασμένο ρουφούσε το άγουρο στήθος της λες και προσπαθούσε να ρουφίξει, να απομυζήσει όλη τη νιότη της.

Το σώμα της χτυπιόταν στο υγρό πάτωμα προσπαθώντας να ξεφύγει από το βρωμερό άγγιγμα του.


Μα πως βρέθηκε σ’ αυτή τη θέση;


Κατέβασε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της....

Το σώμα της παρέλυσε από τον τρόμο και τις μάταιες κινήσεις της απόδρασης, τις αντικατέστησε η τρεμούλα του φόβου.

Το στομάχι , το συκώτι, τα εντόσθια …όλα άρχισαν να βγαίνουν και να αιωρώντε στον αέρα. Μπερδεύτηκαν και κρεμάστηκαν στα κλαδιά των δέντρων, στάζοντας κόκκινο.
Όλα τριγύρω έγιναν κόκκινα.

Η αγωνία της έκανε την καρδιά της να χτυπά τόσο δυνατά που ήταν το μόνο που άκουγε πια.

Έπρεπε να βρει τρόπο να μην υπάρχει, έπρεπε να βρει τρόπο να ξεφύγει.

Άρχισε να κάνει εμετό πολύ, ίσαμε μια θάλασσα.

Το κορμί της άρχισε να μεταλλάσετε να μικραίνει να παίρνει άλλη μορφή… έβγαλε ουρά και γέμισε λέπια. Καθώς οι σπασμοί εξακολουθούσαν να τραντάζουν το σώμα της κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του.




Βούτηξε στη θάλασσα και κατευθύνθηκε με μεγάλη ταχύτα προς τον ωκεανό..

Κολυμπούσε τρελά μια δεξιά μια αριστερά, χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη πορεία.


Έφτασε στον βυθό, περνούσε ανάμεσα από τα φύκια και τα σφουγγάρια τρίβοντας το σώμα της με δύναμη πάνω τους.

Τα λέπια της ξεκολλούσαν από πάνω της και καθώς το νερό τα παρέσερνε γινόταν αστερίες τις θάλασσας.

Είχε πάρει σχεδόν την μορφή δελφινιού όταν επιτέλους, εντόπισε κάποια βαθιά και σκοτεινή κοιλότητα σε κάποιο βράχο και κρύφτηκε μέσα της.

Το σκοτάδι την κατάπιε και εκείνη έκλεισε τα μάτια…. ήταν εξουθενωμένη… διαλυμένη… ήθελε να κοιμηθεί, να πέσει σε βαθύ λήθαργο και να μην ξυπνήσει ποτέ….


-Άντε υπναρού σήκω επιτέλους!! Θα αργήσεις στο σχολείο σου!! Είναι …. 7:00 η ώρα, κοντεύει να μεσημεριάσει. (ακούστηκε η γνώριμη φωνή της μαμάς της από το υπερπέραν).


Μα τι έγινε ;κατάφερε να γλιτώσει;

-Ουφ! Ευτυχώς ήταν μόνο άλλος ένας εφιάλτης!! (σκέφτηκε)


Χαμένη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας σηκώθηκε από το κρεβάτι της και κατευθύνθηκε μηχανικά προς το μπάνιο νοιώθοντας το στομάχι της να κάνει τούμπες.


-Αμάν βρε παιδάκι μου!! πάλι έβρεξες το κρεβάτι σου κοτσάμ γυναίκα; 11 χρονών είσαι πια το έχεις καταλάβει; ……


Δε βγήκε άχνα από το στόμα της, αλλά στο μυαλό της φώναζε με δύναμη «ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΥΝΑΙΚΑ….».


from gold....idea (17-10-09)

Mhn to peis pouthena

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Είναι κάτι στιγμές....

"Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.
"

Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Sand Art - Ilana Yahav - Let's Get Together



Υπέροχες δημιουργίες με πολύ απλά υλικά!!


Kseniya Simonova - Sand Animation

> Η εμφάνιση μιας
> ντροπαλής 24χρονης σε σόου
> ταλέντων της ουκρανικής
> τηλεόρασης προκάλεσε το κλάμα
> μίας ολόκληρης χώρας, καθώς και
> διεθνή αίσθηση.
>
> Περίπου 13.000.000
> άνθρωποι είδαν την Kseniya Simonova στο
> σόου "Ουκρανία έχεις
> ταλέντο" σε μια εξαιρετική
> επίδειξη της τέχνης της άμμου. Η
> Ουκρανία προετοιμάζεται για τις
> προεδρικές εκλογές του
> Ιανουαρίου του 2010, ενώ βρίσκεται
> σε πολύ κακή οικονομική
> κατάσταση ως χώρα.
>
> Από τον περασμένο
> Μάιο, οπότε και εμφανίστηκε για
> πρώτη φορά η Simonova, με ένα κουτί
> γεμάτο άμμο, ζωγραφίζοντας
> πανέμορφες εικόνες πάνω σε αυτό,
> απεικονίζοντας την ιστορία της
> πρώην σοβιετικής χώρας
>
> Τα βίντεό της στο
> Youtube έχουν συγκεντρώσει πάνω από
> 4.000.000 κλικ, αριθμός απίθανος για
> ένα κοινό που γνωρίζει λίγα για
> την ιστορία της Ουκρανίας.
>
> Η Ουκρανία έχασε
> περίπου το 1/4 του
> πληθυσμού της κατά τη διάρκεια
> του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
> αριθμός που αντιστοιχεί περίπου
> στο 20% των συνολικών θανάτων. Με
> τη βοήθεια της άμμου, τα
> πορτραίτα της Simonova δείχνουν τις
> ανθρώπινες απώλειες από τη
> γερμανική εισβολή του 1941.
>
> Η σκηνή, στο άνοιγμά
> της, δείχνει ένα ζευγάρι να
> κάθεται σε ένα παγκάκι κάτω από
> έναν ουρανό γεμάτο αστέρια.
> Ξαφνικά, εμφανίζονται πολεμικά
> αεροπλάνα και η ευτυχισμένη
> σκηνή αντικαθίσταται από
> θλιμμένα πρόσωπα. Στη συνέχεια,
> έρχεται ένα μωρό και η γυναίκα
> χαμογελά ξανά, αλλά ο όλεθρος του
> πολέμου τη μετατρέπει σε χήρα,
> πριν η εικόνα με τη σειρά της να
> πάρει τη μορφή του Αγνώστου
> Στρατιώτη της Ουκρανίας.
>
> Η 24χρονη κέρδισε,
> φυσικά, το πρώτο βραβείο του
> παιχνιδιού (80.000 λίρες) και
> επέστρεψε στην κανονική της ζωή
> στην Κριμαία. Έκπληξη αποτελεί
> πάντως το κίνητρό της για τη
> συμμετοχή στο παιχνίδι.
> "Δήλωσα συμμετοχή για να
> βοηθήσω ένα παιδί, το οποίο
> χρειαζόταν να υποβληθεί σε
> εγχείρηση. Δεν είχα σκοπό να κάνω
> όλη τη χώρα να κλάψει" είπε
> χαρακτηριστικά.


http://www.youtube.com/watch?v=8yYcEX5O5a4

http://www.youtube.com/watch?v=heMgid4rkzU


from mail

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Μοναχικές Γυναίκες



"................
.................

Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.

Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν."

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Σαν τις πεταλούδες στο φως...


Σαν τις πεταλούδες στο φως οι σκέψεις πετάνε... ακόμα και σε μονοπάτια απαγορευμένα.

Πώς να σταματήσει τα ταξίδια ο νους.

Πώς να αρνηθείς τα όνειρα ακόμα και αν ξέρεις πως θα παραμείνουν όνειρα.

Μόνο στα όνειρα είμαστε ελεύθεροι χωρίς πρέπει και μη.
Υπάρχουν για να μας δίνουν δύναμη και απόλυτη ελευθερία.


Κλείνω τα μάτια και ζω
…..ακούω…. μυρίζω...ακουμπάω… αισθάνομαι.

Αδύναμη τους παραδίνομαι …. τa απολαμβάνω!!


from gold....idea

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Δρόμοι παράξενοι με φέραν εδώ πέρα...



"Δρόμοι παράξενοι με φέραν εδώ πέρα
ξέφρενοι έρωτες με δώσανε φτηνά
τόσες αγάπες και δεν είδα άσπρη μέρα
τόσα ταξίδια της ψυχής στο πουθενά

Όμως εσύ που δε σε χόρτασα ποτέ μου
είσαι μια πόλη που δεν έζησε κανείς
είν' η ανάσα σου το φύσημα του ανέμου
και το κορμί σου δυο σταγόνες της βροχής

Βρέξε Θεέ μου όσο μπορείς
οι αγάπες της νύχτας
πεθαίνουν νωρίς
βρέξε Θεέ μου όσο μπορείς
οι αγάπες πεθαίνουν νωρίς

Δρόμοι παράξενοι με φέραν εδώ πέρα
ψεύτικα όνειρα μου πήραν το νου
εχθροί και φίλοι μου σκορπίσαν στον αέρα
και κάποιοι άραξαν σε μια άκρη τ' ουρανού

Όμως εσύ που δε σε γνώρισα ποτέ μου
είσαι μια λέξη που δεν άκουσε κανείς
κάτι σαν ήχος που μου λέει άνοιξε μου
κάτι σαν χτύπημα στο τζάμι, της βροχής"


Ίσως να μ' αρέσει αυτό το τραγούδι γιατί και μένα παράξενοι δρόμοι με φέρανε εδώ πέρα...

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Παιδιά υπάρχει κρίση!!! (και όσο πάει χειροτερεύει!!!..)


............Παιδιά υπάρχει κρίση, αντίθετα στην φύση, παρέα όλοι πάμε, μ' ανάθεμα που πάμε
Παιδιά υπάρχει θέμα, βουλιάζουμε στο ψέμα, και έτσι όπως το πάμε, στην κόλαση θα πάμε...............


..........Ξύπνα Θανάση, λάβε δράση, έχει αλλάξει η ζωή, έχεις καλό σκοπό κι αισθήματα, μ' αυτό δεν αρκεί


Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους!! :).... και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...







....και χρόνια πολλά στο σημαντικότερο και πολυτιμότερο άτομο της ζωής μου με την ευχή να ζήσει μια ζωή όπως ακριβώς την θέλει!!













"Όσες ευχές απλόχερα
σήμερα θα σου πούνε
εγώ απλά θα ευχηθώ
αληθινές να βγούνε"







...και ένα διαδικτυακό γλυκάκι για σένα !! ;)

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Julian Beever

O Julian Beever είναι αγγλικός καλλιτέχνης που είναι διάσημος για την τέχνη του στο πεζοδρόμιο της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας και του Βελγίου. Το Beever δίνει στα σχέδιά του μια καταπληκτική τρισδιάστατη παραίσθηση.




































































































Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Προς αναζήτηση......... σαλιγκαριών

Ο 0υρανός άρχισε να κάνει τις κλάψες του, μια και το καλοκαιράκι μας αποχαιρέτησε εδώ και κάμποσες μέρες.
Ο συναγερμός χτύπησε με την πρώτη βροχή.
Εμπρός στ’ άρματα για το σαλλιγκαρομάζεμα, (ακούστηκε η φωνή από το τηλέφωνο). Σε δύο ώρες φεύγουμε.

- Τον απαραίτητο εξοπλισμό... ρούχα παπούτσια άνετα…. δεν πιστεύω να βάλετε γόβα στιλέτο... αδιάβροχα και σακούλες να μην ξεχάσετε τίποτα... και φεύγουμε για την εύρεση του πολυπόθητου μεζέ.
- Πόσες τσάντες πήρατε;

- Δύο ο καθένας

- Για να δούμε βρε τι θα βάλετε μέσα!!!
- Ε, τι στην ευχή δύο σαλιγκάρια έστω και μουρμούρια (τα μικρά καφέ σαλιγκάρια που κάνουν περίεργο ήχο), ένα για την κάθε σακούλα θα τα βρω εγώ, τους έχω κλείσει ραντεβού.
- Ναι και να κάνεις τους μισούς μπουμπουριστούς και τους άλλους στιφάδο!

- Ο πατέρας μου είπε πως άδικα πάμε, δεν θα έχουνε βγει μια και δεν έβρεξε καλά.
- Εκεί που πάμε έχει άλλο καιρό. Είναι καλοί ανθρώποι και ο Θεός στέλνει περισσότερη βροχή…
- Ας μην φάει από αυτούς που θα βρούμε να φάει από την άλλη «φουρνιά»… που θα έχει βρέξει.

Τα πειράγματα έπεφταν σύννεφο, υπήρχε όμως κι η κρυφή ανησυχία για το αποτέλεσμα της εξόρμισης.

Ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός αλλά το αυτοκίνητο δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου.
- Κατεβείτε εδώ. Ανεβαίνουμε με τα πόδια από δω και πέρα.



Βγήκαμε από το αμάξι και ο δροσερός αέρας με τις ανακατεμένες μυρωδιές του τρύπωσε στη μύτη μας.

Οι πνεύμονες φούσκωσαν για να πάρουν το άρωμα από το φλισκούνι, τη ρίγανη , το θυμάρι και τη βροχή, καθώς και τις μυρωδιές από τα άλλα αγριόχορτα. Στα πιο απίθανα μέρη, τρυπωμένα για να προστατευτούν απο τον καιρό, τα κυκλάμινα ξεπετούν δειλά δειλά τα κεφαλάκια τους.




Η πλαγιά χωρίς μονοπάτι , γεμάτη πέτρες και θάμνους. Η προσοχή τεταμένη για την εύρεση του πολυπόθητου θησαυρού.



Πέρασαν 20 λεπτά και ξαφνικά ακούστε μια φωνή:
- Έεεναααα!! Ζήτω!! Καλή αρχή!!
δύοοοοο! (η εύρεση των πρώτων σαλλιγγαριών ήταν γεγονός πλέον, οι υπόλοιποι με κρυφή ζήλια ψάχναμε πιο προσεκτικά)


- Που στην ευχή κρύφτηκαν; Ο δεύτερος που βρήκες είναι δικός μου!!

- Έλα στο θειο μωρό μου, επιτέλους!!

- Εγώ βρήκα δύο μαζί σε αναπαραγωγική στάση!

- Και εγώ το ίδιο!

- Βρε άκαρδοι στην καλύτερη στιγμή τα διακόπτεται; Ματάκιδες!!!

- Ας συνεχίσουν την δουλειά τους μέσα στην σακούλα!! είδατε διακριτικότητα;
- Βρε τα άτιμα που πήγαν και χώθηκαν!! ανάμεσα στις πέτρες, στις κόγχες των πετρωμάτων, στο χώμα.




Οι ώρες κυλούσαν στο πι και φι, άρχισε να νυχτώνει και η ώρα της επιστροφής έφτασε.

Η εξόρμηση είχε το πολυπόθητο αποτέλεσμα….


(from gold....idea 21/9/2009)