Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ: ΤΑ ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ

"Άναψα όλα τα φώτα κι έδωσα παράσταση
σαν πεθάνει η αγάπη δε γνωρίζει ανάσταση..

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο..

Έκλεισες το φως και πήγες. έγινες αόρατη..
νέφος που το πήρε ο αέρας σε μια πόλη αυτόματη

Τα βεγγαλικά σου μάτια ένα ολοκαύτωμα ..
και η μοναξιά να πέφτει σαν βροχή στο πάτωμα...

Είμαι πια εγκλωβισμένος.. στ' άρωμά σου.. στ' όνομά σου
και στα μάτια.. ναι στα μάτια.. τα ψυχρά βεγγαλικά σου..

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο...
σα νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο...." 

https://www.youtube.com/watch?v=geY3DvfV72g

ΜΑ--->

Ταξίδι στη βροχή lyrics-Ελευθερία Ελευθερίου -

<<Στίχοι - Μουσική: Τάκης Σωτηρχέλλης
Εκτέλεση: Ελευθερία Ελευθερίου

Όνειρο κι αυτό
σ' αγγίζω και σε χάνω
μάτια μου γλυκά μου
αχ πόσο σ' αγαπώ

Ένα σου φιλί
θέλω να χορτάσω
αχ να το κρατήσω
για πάντα φυλακτό

Βγαίνω στη βροχή
μόνο αυτή σου μοιάζει
μάνα που αγκαλιάζει
ό,τι όμορφο ξεχνώ

Έφερα κρασί
αντάμα να το πιούμε
που φεύγεις να τα πούμε
για ύστερη φορά

Και σου τραγουδώ
δεν μπορώ να κλάψω
μέσα απ' το τραγούδι
βρίσκω ό,τι αγαπώ>>

Μ@

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεία, αγάπη, και ψυχική δύναμη....

Αν το νέο έτος είναι λουλούδι,

μακάρι το άρωμά του να διαλύσει

κάθε τι άσχημο από την ατμόσφαιρα της ζωής σας…

και να σας την πλημμυρίσει με αυτό που επιθυμείτε και ονειρεύεστε!!!

Φιλία... όσα δεν ε΄χω εκφράσει με λόγια!!!!

Φιλία... όσα δεν ε΄χω εκφράσει με λόγια!!!!



Ε...ψ---->

I Will Always Love You - Whitney Houston

Δ @  --->

Only time - Enya (lyrics)

Only time - Enya (lyrics)Μόνο ο χρόνος

<----Δκ

 Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!!!
Αυτό το τραγούδι αφιερωμένο στην δική μου γλυκιά μανούλα !♥♥<+.....

<<Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος ...;. Κλείστηκε στο δωμάτιο κ άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε ...;.
«Θεέ μου» είπε η Μαμά. «Τι έχεις πάθει?»
«Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ'; αγαπάει»
είπε ο μικρός.
«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως κ να σαι εγώ πάντα θα σ'; αγαπώ!».
«Κι αν ήμουν αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ'; αγαπούσες?» ρώτησε ο Μικρός.
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει».
«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ'; αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες?».
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ πάντα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει».
«Ότι κ αν γίνει?» είπε ο Μικρός κ χαμογέλασε. «Και αν ήμουν κροκόδειλος?»
«Θα σε αγκάλιαζα κ θα σε αγαπούσα κ τη νύχτα θα σου τραγουδούσα!» είπε η Μαμά.
«Χαλάει ποτέ η αγάπη?» ρώτησε ο Μικρός. «Λυγίζει άραγε κ σπάει? Και αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να την φτιάξεις και να την χτίσεις?»
«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ'; αγαπώ για πάντα».
«Κ όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ'; αγαπάς ακόμη?» είπε ο Μικρός.
«Θα υπάρχει ακόμη αγάπη?»
Η Μαμά τον πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τα αστεράκια ήταν φωτεινά. «Κοίτα, Μικρέ, τα αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά από αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια?»
«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό? Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!». >>

from anonimi mama

forever young-meat loaf

Αφιερωμένο σ' όλους τους αγγέλους που νίκησαν τον χρόνο και έμειναν νέοι για πάντα!!!!

 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους!!!

Αν και όλες οι ευχές είναι στερεότυπες και επαναλαμβανόμενες από όλους μας, εγώ πάντως τις στέλνω με όλη μου την καρδιά.
ΕYXOMAI η νέα χρονιά να δώσει σε όλους ΥΓΕΙΑ (ψυχική και σωματική) , με περισσότερη ΑΓΑΠΗ μεταξύ μας και με μεγαλύτερη ΔΥΝΑΜΗ για να μπορούμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα μας και να συνεχίσουμε να ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ!!! 

Καλά Χριστούγεννα

 

Εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους !!!ΔΥΝΑΜΗ κ ΥΠΟΜΟΝΗ περισσότερο σε αυτούς που φέτος θα κάνουν διαφορετικά Χριστούγεννα από τους άλλους, που δεν θα κάτσουν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι είτε γιατί δεν έχουν πια τα άτομα που αγαπούν κοντά τους, είτε γιατί αντιμετωπίζουν αρρώστιες ή για άλλους λόγους  ….

Όσα δε σου είπα

"Πιο καλά να φύγω πριν σε δω να φεύγεις

να με αποφεύγεις πάλι αλήτικα

λίγο πριν το τέλος θέλω να θυμάσαι

κάποια στη σιωπή που σε κοιτούσε να κοιμάσαι

Να σου πω πως σ΄αγαπάω θα΄ναι λίγο

να σου πω πως θα πεθάνω θα΄ναι αστείο

να σου πω πως δε με νοιάζει θα΄ναι ψέμα

δε λέω τίποτα μα νιώθω...

Τα άσκοπά μου λόγια τα΄χω πια πληρώσει

χάδια και βρισιές ποια λέξη θα σκοτώσει

λίγο πριν το τέλος θέλω να θυμάσαι

κάποια στη σιωπή που σε κοιτούσε να κοιμάσαι

Να σου πω πως σ΄αγαπάω θα΄ναι λίγο

να σου πω πως θα πεθάνω θα΄ναι αστείο

να σου πω πως δε με νοιάζει θα΄ναι ψέμα

δε λέω τίποτα μα νιώθω..."

Στίχοι: Σάνυ Μπαλτζή,  Μουσική: Σάνυ Μπαλτζή, Πρώτη Εκτέλεση: Μελίνα Ασλανίδου

----->M

Φεγγαροϊστορία

 Μια φορά και ένα καιρό, θα ’τανε θαρρώ κάπου λίγο μετά την δημιουργία του κόσμου, που ένα βράδυ σκοτεινό όπως όλα τα προηγούμενα, μια φωνούλα ακούστηκε μέσα στην σιγαλιά της νύχτας.
- Καλησπέρα φεγγάρι! Γιατί είσαι λυπημένο πάντα και σκοτεινό;
Το φεγγάρι μέσα από τα μισόκλειστα μάτια του κοίταξε γύρω του, χωρίς να μπορέσει δει ποιος του μιλάει.
- Πώς να μην είμαι, αφού μου λείπει η μεγάλη μου αγάπη, ο ήλιος μου! Ψιθύρισε λυπημένα. Εσύ ποιος είσαι;
- Είμαι το συννεφάκι που τριγυρνώ εδώ και καιρό γύρω από σένα.
-Δεν μπορώ να σε δω γιατί λείπει ο ήλιος μου και είναι σκοτεινά και μαύρα.
- Ο ήλιος σου έδωσε ως δώρο φως από κείνον και έχεις την λάμψη μέσα σου. Αν θες μπορείς να με δεις, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου.
-Ουφ, άσε με! Είμαι κουρασμένο είπε το φεγγάρι και σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο.
-Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνω για σένα, για να μην είσαι τόσο λυπημένο, μουρμούρισε το συννεφάκι.
-Να μου φέρεις τον ήλιο μου πίσω, είπε το φεγγάρι. Χωρίς τον ήλιο μου οι πληγές μου θα μεγαλώνουν. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, άσε με μόνο με την λύπη μου.

- Αχ, αυτό δεν μπορώ να το κάνω, είπε το συννεφάκι και σκοτείνιασε και αυτό. Απομακρύνθηκε από το φεγγάρι, μια και δεν ήθελε να γίνεται ενοχλητικό, αλλά στο μυαλουδάκι του έψαχνε να βρει μια λύση, για να μην είναι τόσο λυπημένο το φεγγάρι. Πέρασαν αρκετές ώρες,  μέχρι που τελικά του ήρθε μια ιδέα που του φάνηκε καλή και αποφάσισε να την πραγματοποιήσει.
Έκανε μια βουτιά και κατέβηκε στη γη. Μάζεψε μια χούφτα ελιές μεγάλες, αυτές τις μαυρομάτες, και τις ζούλισε μέχρι που έβγαλαν το λάδι τους.
Στη συνέχεια, μέσα στο βάζο που είχε το λάδι αυτό, πρόσθεσε δροσοσταγόνες, τα κρυφά δάκρυα του φεγγαριού, πρόσθεσε και άρωμα από μυρωδάτα κόκκινα τριαντάφυλλα, συμπλήρωσε το μείγμα με δύο φυλλαράκια αγάπη, μια ντουζίνα φιλιά και μια ηλιαχτίδα που κατάφερε να παγιδέψει με πολύ δυσκολία μέσα στο βάζο του. Τα ανακάτεψε πολύ καλά και ξεκίνησε να πάει κοντά στο φεγγάρι ξανά.

Το συννεφάκι καθώς έκανε το ταξίδι της επιστροφής, μάζεψε όσες σκέψεις βρήκε για το φεγγάρι. Μάζεψε τις σκέψεις του ήλιου, τις δικές του και των άλλων που νοιαζόταν για το φεγγαράκι και, όταν έφτασε στον ουρανό, τις σκόρπισε γύρω από το σκοτεινό φεγγάρι.
Το φεγγάρι ένιωσε την παρουσία των σκέψεων και άνοιξε λίγο παραπάνω τα μάτια του.
-Τι είναι αυτά που μου έφερες γύρω μου;
-Είναι αστεράκια, δηλαδή οι σκέψεις από τον ήλιο και όλους τους άλλους που νοιάζονται για σένα. Σου έφερα και κάτι ακόμα.
- Σκέψεις από τον ήλιο μου και τους άλλους που νοιάζονται για μένα; Είπε όλο έκπληξη το φεγγάρι, ανοίγοντας τα μάτια του διάπλατα. Νόμιζα πως κανείς δεν με σκέφτεται!
Τότε το συννεφάκι άνοιξε το βάζο που κρατούσε, έριξε πάνω στην χούφτα του λίγο από το μείγμα που είχε φτιάξει και με απαλές κυκλικές κινήσεις άρχισε να το απλώνει στην πλάτη του φεγγαριού.
Το φεγγάρι αφέθηκε στα χέρια του σύννεφου, μια και δεν είχε όρεξη ούτε καν για να διαμαρτυρηθεί.

Με τα ακροδάχτυλα του το συννεφάκι άγγιξε με προσοχή τους τεράστιους κρατήρες του φεγγαριού, προσέχοντας να μην το πονέσει. Το μείγμα άρχισε να δημιουργεί σταδιακά μια λεπτή διάφανη κρούστα, δροσερεύοντας τις τεράστιες πληγές του φεγγαριού. Η ηλιαχτίδα που απλώνονταν πάνω του με το απαλό μασάζ από τις παλάμες του σύννεφου ζέσταναν την καρδιά, μαλάκωσαν τον πόνο και χαλάρωσαν τους μύες του φεγγαριού.

Το χρώμα του φεγγαριού άρχισε να αλλάζει σταδιακά. Η μαυρίλα του φωτίστηκε και φάνηκε το ασημί χρώμα που έκρυβε στην καρδιά του, καθώς άνοιγε διάπλατα τα μάτια του ξαφνιασμένο από την απροσδόκητη δράση του μασάζ. Αμέσως με την αλλαγή του χρώματος του φεγγαριού και ο ουρανός δανείστηκε από τη λάμψη του και φωτίστηκε με ένα απαλό, χλωμό φως. Μ’ αυτά τα θαυμαστά που γίνονταν, και τα αστεράκια χάρηκαν και άναψαν τα λυχναράκια τους, για να τα βλέπει καλύτερα το φεγγάρι πως ήταν εκεί παρέα του.

-Κοιμήσου φεγγαράκι μου και αύριο βράδυ θα έρθω ξανά να σου απλώσω ξανά λίγο μαγικό βάλσαμο στις πληγές σου. Ψιθύρισε το συννεφάκι κοντά στο αυτί του φεγγαριού.
Το φεγγαράκι άρχισε να κλείνει τα μάτια του, μια και ήταν πολύ κουρασμένο. Εκείνη λοιπόν την στιγμή που τα βλέφαρα βάραιναν ήταν που ο ήλιος ξύπναγε και άρχισε να τεντώνεται, προβάλλοντας τις πρώτες αχτίδες του πίσω από το βουνό, χαρίζοντας στον ουρανό τις πρώτες λάμψεις και την ζεστασιά του.

Και, ναι, εκείνη την μαγική στιγμή συναντήθηκαν για λίγο οι ματιές του φεγγαριού και του αγαπημένου του ήλιου και το φεγγάρι έκλεισε ευχαριστημένο τα μάτια και αφέθηκε στην αγκαλιά των όμορφων ονείρων!!

 Το ήξερε πως οι πληγές του δεν θα επουλωνόταν ποτέ όμως κάπως μαλάκωσε ο πόνος του με το μαγικό μείγμα που του άπλωνε το συννεφάκι.

Το συννεφάκι ευχαριστημένο και ικανοποιημένο άφησε το αεράκι να το παρασύρει καθώς έκλεινε και εκείνο τα μάτια του!!

-Καληνύχτα φεγγαράκι!! Ψιθύρισε και χώθηκε στην αγκάλη του Μορφέα.

Από εκείνη τη βραδιά και μετά, κάθε βράδυ το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό. Έμαθε να ζει μόνο με την παρέα από τις σκέψεις του αγαπημένου του ήλιου και των άλλων που νοιάζονταν για κείνο. Τριγύρω του τα αστεράκια κάθε βράδυ ανάβουν τα λυχναράκια τους και του κρατάνε συντροφιά.

from gold......idea  (12-10-2011)

μια γλυκιά ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !

Ξεκίνησα και απόψε 

για να μαζέψω τα πιο λαμπερά αστέρια ,

να κλέψω λίγη ομορφιά απ' την πανσέληνο,

να κερδίσω το  πιο απαλό χάδι του αέρα,

να  φυλακίσω το άρωμα της θάλασσας

για να  σου τα χαρίσω, 

ψιθυρίζοντας σου ....

μια γλυκιά ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !!

from gold-idea (20-8-2011)

 

Πιστός θανατηφόρος σύντροφος!!

Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα. Σήμερα είχε η γαλάζια κυρία τις ακεφιές της και ανταριασμένη καθώς ήταν έστελνε τα κύματα να δέρνουν τους βράχους που βρίσκονταν στα περίχωρα.

Δειλά – δειλά οι ηλιαχτίδες προσπαθούσαν να κάνουν εντονότερη την παρουσία τους στον ουρανό. Διατρυπούσαν τα αφράτα σύννεφα και έμπλεκαν με το ελαφρύ γαλάζιο του ουρανού χαρίζοντας του κοκκινομοβιές ανταύγες.

Μονάχη πάνω στο απόμακρο βράχο, με μόνη συντροφιά 2 πακέτα τσιγάρα ανασκάλευε τις μνήμες που είχε ρίξει εδώ και καιρό σε χειμερία νάρκη. Πως έφτασε ως εδώ…τα είχε όλα και δεν το είχε καταλάβει…, δεν το εκτιμούσε. Τώρα όλα φτάνουν στο τέλος τους.

Μουδιασμένη ολόκληρη, έριξε μια ματιά στο σύντροφο της που σιγόκαιγε δίπλα της, αραγμένος σε μια μικρή λακκούβα του βράχου. Μόνιμος πιστός σύντροφος εδώ και χρόνια, σε κάθε χαρά , σε κάθε λύπη , αλλά ακόμα και σε στιγμές αμηχανίας και άγχους την δηλητηρίαζε αργά και μυστικά. Τα προβλήματα (υγείας) που προκαλούσε σε άλλους τα άκουγε ως μακρινά και εξωπραγματικά, λες και είχε μαγικό μανδύα που με προστάτευε από την «επάρατη νόσο». «Επάρατη νόσο» ακόμα και τώρα έτσι προτιμούσε να την λέει, λες και αν έλεγε την λέξη καρκίνος θα άλλαζε κάτι.
Και να την τώρα εδώ, μονάχη πάνω σε ένα ξορισμένο βράχο να κάνει ένα flash back των επιλογών που την οδήγησαν να τα χάσει έτσι επιπόλαια όλα…

Σε μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία, άπλωσε το χέρι., έβαλε ανάμεσα στα δάχτυλα το σύντροφο της και τον ακούμπισε απαλά στα χείλη της. Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά και το αρωματικό συννεφάκι καπνού εισχώρησε απαλά μέσα στους πνεύμονες καταλαμβάνοντας και την πιο μικρή κυψελίδα τους. Το μυαλό μουδιασμένο, ανίκανο να αντισταθεί στον ύπουλο εχθρό.
Ακούμπησε ξανά στη λακουβίτσα του βράχου τον μοναδικό σύντροφο της, αφήνοντας τον να σιγοκαίει πεισματικά υπενθυμίζοντας της πως εδώ και καιρό της έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για το τέλος της δικής μου διαδρομής σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Το μυαλό χαμένο στο χωροχρόνο του παρελθόντος, στις άστοχες, άσκοπες κινήσεις, τότε που δεν υπολόγιζε τι θα της κόστιζε εξάρτιση της με το φαινομενικά αθώο σύντροφο της..
Τις πρώτες φορές που επέλεξε την παρέα του (αν και δεν της άρεσε αρχικά) ήταν μόνο και μόνο για να δένει με την παρέα, να είναι άνετη και καλά.("in " "coll" και άλλα τέτοια κουλά…:Ρ )

Ο ήλιος έστελνε γενναιόδωρα τις αχτίνες του σε μια προσπάθεια να συνεφέρει την μουδιασμένη μπάλα του μυαλού και της καρδιάς της, χωρίς όμως να καταφέρει να υγροποιήσει τα συναισθήματα που είχαν εγκλωβιστεί μέσα της. Η ζέστη του μεσημεριού ήταν αισθητή και η θάλασσα αφού είχε καλμάρει πια προσπαθούσε να την καλοπιάσει κουνώντας ελαφρά τα κυματάκια της και στέλνοντας τα προς το μέρος μου.

Αφαίρεσε το φόρεμα από πάνω της χωρίς το βάρος του να την απαλλάξει και από το βάρος που ένιωθε
στην καρδιά της. Αφήσε το κορμί της να γλιστρήσει μέσα στο νερό, και εκείνο πρόθυμο την χάιδεψε σε κάθε χιλιοστό του κορμιού της ξεπλένοντας κάθε αρνητική σκέψη και βάρος από πάνω της.
Ξαφνικά ξεδιάλυναν όλα και φάνηκα πολύ απλά
Τώρα που το ταξίδι της έφτανε προς το τέλος του, θυμήθηκε αυτό που λένε αυτό που είχε σημασία είναι όχι το πώς έζησε. Πόσα πρόσφερε πόσα δημιούργησε, πόση αγάπη έδωσε και πήρε πόσο έζησε πραγματικά την κάθε στιγμή. Το χρονικό διάστημα ήταν μικρό αλλά αρκετά ουσιαστικό……….
Άλλοι απλά αναπνέουν περισσότερο διάστημα αλλά δεν ζουν πραγματικά. Γιατί όπως λένε <<η ζωή δεν μετριέται από των αριθμό των αναπνοών μας αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα!!!>>

from gold-idea (5-7-2011)

Η φιλία του Αετού με την Αχυρένια

Μια φορά που λέτε, σε μια γωνίτσα  του πλανήτη Αστερίτη σε ένα καταπράσινο χωράφι  υπήρχε ένας αχυράνθρωπος (το γνωστό σε όλους ως σκιάχτρο). Το σκιάχτρο μας λοιπόν το  λέγανε Αχυρένια. Ήταν παραγεμισμένο με τι άλλο … με χρυσοκίτρινα άχυρα και παρέμενε χρόνια και χρόνια στο ίδιο σημείο καρφωμένο, με τα χέρια απλωμένα σαν να ήθελε να αγκαλιάσει το σύμπαν.

Στο κεφάλι του φορούσε ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο και στη θέση της καρδιάς της κάτω από την μακριά άσπρη πουκαμίσα που φορούσε, είχε ένα ρόδι. Η πουκαμίσα στερεωνόταν πάνω στη μέση της με μια φαρδιά κόκκινη ζώνη, δίνοντας της στην Αχυρένια γυναικεία σιλουέτα.

 

Η Αχυρένια χρόνια και χρόνια ήταν στο ίδιο σημείο ακίνητη και θεωρούσε πως όλος όλος ο πλανήτης Αστερίτης ήταν όσο έφτανε στον ορίζοντα η ματιά της.. Αν και είχε ακούσει  διάφορα παραμύθια για τόπους μακρινούς αλλιώτικους από το μέρος που ζούσε πίστευε πως ήταν απλά παραμύθια. Ε, τι να κάνουμε , όπως φαίνεται ήταν λίγο χαζούλα η Αχυρένια.

Μια μέρα  λοιπόν, εκεί που όλα φαινόταν ίδια σαν όλες τις προηγούμενες μέρες η Αχυρένια πρόσεξε στον ουρανό ένα φτερωτό πλάσμα που έκανε βόλτες γύρω από το χωράφι που βρισκόταν καρφωμένη. Το πέταγμα του σίγουρο και απαλό σαν να γλιστρούσε πάνω στον ουρανό, της είχε μαγνητίσει το βλέμμα.

Μέρα με την  μέρα πλησίαζε και πιο κοντά της και έτσι κατάφερε να διακρίνει ένα όμορφο αετό με κατάμαυρα γυαλιστερά φτερά και μάτια καστανά σαν το φρεσκοζευγαρισμένο χώμα του χωραφιού.

Κάποια μέρα κατέβηκε στο χωράφι της και την πλησίασε.

-         Πως μπορείς και μένεις τόσες μέρες εδώ ακίνητη; Δεν σου αρέσει να πετάς;

-         Δεν ξέρω καν πώς είναι να πετάς. Δεν μπορώ να πετάξω, γιατί δεν έχω φτερά του είπε κάπως αμήχανη.

-         Μα πως γίνεται να μην πετάς; Αφού όλοι μπορούν να πετάξουν, ο Πήγασος, το ελεφαντάκι ο Ντάμπο, ακόμα και οι δράκοι που είναι τόσο μεγάλοι πετάνε (της είπε κάπως δύσπιστα…)

-         Και όμως να που δεν έχουν όλοι την ικανότητα αυτή είπε η Αχυρένια κάπως ντροπιασμένη για την ανικανότητα της..

Ο αετός μας το σκέφτηκε λίγο και της είπε.

-         Μην στενοχωριέσαι θα σε βοηθήσω να μάθεις να πετάς. Έχεις όμορφα μεγάλα μακριά χέρια και όταν αρχίσεις να τα κινείς ο άνεμος θα σε ανεβάσει ψηλά. Έχω μεγάλη υπομονή και επιμονή και θα δεις σου μάθω πως να τα καταφέρεις τελικά.

Έτσι από κείνη τη μέρα ο αετός και η Αχυρένια έγιναν φίλοι και έκαναν πολύ παρέα.

Λέγανε για διάφορα και κυρίως ο αετός της έλεγε το πόσο υπέροχο είναι να πετάς και πόσο υπέροχα ήταν όλα από ψηλά.

Η Αχυρένια τον άκουγε μαγεμένη και προσπαθούσε να πετάξει ακολουθώντας τις οδηγίες του φίλου της μια και οι ιστορίες για την ικανοποίηση που τις έλεγε ο αετός για το πως νιώθει όταν πετά της είχαν φουντώσει την επιθυμία. Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια της πάνω κάτω γρήγορα και πιο γρήγορα αλλά τίποτα. Μόνο με την βοήθεια του αετού, που την έπιανε απαλά από τους ώμους κατάφερνε να ξεκαρφωθεί από το χώμα και να νιώθει την αίσθηση της ελευθερίας και της ευχαρίστησης της πτήσης.

Κάποιο ξημέρωμα, τελείως αναπάντεχα, ο αετός μας της πρότεινε.. ..

-         Δεν θέλω να φοβηθείς, για αυτό θέλω την συγκατάθεση σου να πετάξουμε μαζί πολύ πολύ ψηλά. Να, μέχρι εκεί πάνω στην κορφή εκείνου του βουνού, εκεί που βρίσκεται και η φωλιά μου. Αν συμφωνείς βέβαια.

-         Ω, ναι!!!! είπε η Αχυρένια γεμάτη ενθουσιασμό.

Χωρίς άλλη κουβέντα λοιπόν την έπιασε απαλά από τους ώμους με τα δυνατά γαμψά του νύχια και άρχισε να την ανεβάζει ψηλά.

Η Αχυρένια στην αρχή ταράχτηκε, αλλά πολύ γρήγορα αφέθηκε με εμπιστοσύνη στα γαμψά δυνατά νύχια του φίλου της. Όλα άρχισαν να μικραίνουν και να αποκτούν ασήμαντη όψη.

Οι ηλιαχτίδες της χάιδευαν απαλά το πρόσωπο και το ουράνιο τόξο φάνηκε σαν ένας τοξοειδής πολύχρωμος δρόμος μπροστά τους. Τα κύματα της δροσιάς και οι υπέροχες μυρωδιές των λουλουδιών ήταν ένα πρωτόγνωρο μεθύσι!! Το θρόισμα των φύλλων τα τιτιβίσματα των πουλιών και του αέρα το μουρμούρισμα ήταν η καλύτερη ενορχήστρωση που μπορούσε να υπάρξει!

 Ανέβαιναν ολοένα και πιο ψηλά, πάνω και από τα αφράτα σύννεφα που ήταν σαν μαλλί της γριάς που τρώνε τα παιδιά στη γη.

Πλησιάζοντας στην κορφή του τεράστιου βουνού ακούστηκαν τα χαρούμενα τιτιβίσματα των δύο χαριτωμένων μικρών του φιλαράκου της που τον περίμεναν γεμάτα ανυπομονησία. .

Η Αχυρένια κοίταζε κάθε τι με πολλή συγκίνηση και ενδιαφέρον. Ένιωσε πολύ ικανοποιημένη και περήφανη που ο φίλος την εμπιστεύτηκε και της έδειξε την φωλιά του, και την έκανε να νιώσει σαν μέλος της οικογένειας του.

Ένιωσε πολύ τυχερή και ευτυχισμένη που είχε ένα τόσο καλό φίλο και υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην θέσει σε κίνδυνο την οικογένεια του φίλου της κρατώντας μυστικό το καταφύγιο του.

  Η ώρα όμως πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, όπως γρήγορα περνάνε όλα τα όμορφα.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και έτσι η ώρα της επιστροφής της είχε φτάσει. Ο αετός την έπιασε ξανά προσεκτικά από τους ώμους και άρχισαν το ταξίδι της επιστροφής προς το χωράφι της Αχυρένιας. Μια γλυκιά ζάλη είχε συνεπάρει την Αχυρένια καθώς οι ηλιαχτίδες έπαιζαν κρυφτό και γέλαγαν μαζί με τα   μπαμπακένια σύννεφα. Όλα ήταν τέλεια και υπέροχα.

Είχαν απομακρυνθεί κάμποσο από την φωλιά, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομερός εκκωφαντικός θόρυβος, ανακατεμένος με τις τρομαγμένες φωνούλες των παιδιών του αετού. Πιθανώς κάτι τρομερό απειλούσε την οικογένεια του. Έπρεπε το γρηγορότερο να βρεθεί κοντά τους. Δεν ήθελε να χάσει πολύτιμο χρόνο που ίσως να ήταν και μοιραίος για την τύχη της οικογένειάς του. Χωρίς δεύτερη σκέψη άφησε την Αχυρένια μόνη να συνεχίσει την κατάβαση προς το χωράφι.

Εκείνη άρχισε να κινεί πιο γρήγορα τα χέρια σαν να ήταν φτερούγες, για να ανακόψει την γρήγορη πτώση της. Οι αδέξιες κινήσεις της δεν έκαναν σημαντική διαφορά.

Σύντομα συγκρούστηκε βίαια με το χώμα του χωραφιού της που ράγισε το ξυλοπόδαρο της.

Δεν έδωσε καθόλου σημασία στον πόνο που ένιωσε με το ράγισμα του ποδιού της, μια και η ανησυχία της για τον αγαπημένο της φίλο και για την οικογένεια του ήταν πολύ πιο σημαντική.

Οι μέρες περνούσαν και το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στον ουρανό αλλά μάταια περίμενε την συντροφιά του φίλου της,  Μόνο κάποιες φορές τον έβλεπε να πετάει για λίγο πάνω από το χωράφι χωρίς να πλησιάζει. Κάπου κάπου, σα να συνωμοτούσε με τον άνεμο ο φιλαράκος της τις έστελνε ένα κατάμαυρο γυαλιστερό φτερό του.

Η Αχυρένια κάθε φορά τα μάζευε και τα φύλαγε με προσοχή κάτω από την πουκαμίσα της, εκεί δίπλα στο ρόδι που είχε για καρδιά. Αυτά τα (10 ) φτεράκια μαζί με τις γλυκές αναμνήσεις από την συντροφιά  του και τις υπέροχες πτήσης που κάνανε μαζί, θα τα είχε για πάντα δικά της.  

Όμως τι είχε γίνει στο τέλος εκείνης της μέρας, δεν το έμαθε. Βέβαια από το μυαλουδάκι της Αχυρένιας περνούσε η υποψία πως ο φίλος της ίσως την θεωρούσε υπεύθυνη, που βρισκόταν μακριά από την οικογένεια του την στιγμή που τον χρειάστηκαν, προκειμένου να την μεταφέρει στο χωράφι της.

Ίσως όμως ο φιλαράκος  να ντρεπόταν να την αντικρίσει ξανά μια και αναγκάστηκε να την παρατήσει  μόνη στα μισά της διαδρομής με αποτέλεσμα να τσακιστεί το ξυλοπόδαρο της φίλης του, ή να υπήρχε κάποια άλλη εξήγηση. Αυτές ήταν απλές υποθέσεις που έκανε η Αχυρένια. Ποιος όμως να ξέρει τι πραγματικά έφταιγε ;

Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναγύριζε ο φιλαράκος της και τότε ίσως να τις εξηγούσε τι πραγματικά συνέβη.

Πάντως αυτό που ήταν παρήγορο και καθησυχαστικό για αυτήν, ήταν πως ο φιλαράκος της ήταν καλά και μπορούσε να πετάξει. Και εκείνη ( έστω και με την βοήθεια του) είχε καταφέρει να πετάξει και να γευτεί τις συγκινήσεις των πτήσεων και οι ανάμνησης των ευτυχισμένων στιγμών δεν θα έσβηναν ποτέ από τη μνήμη της.

from gold....idea  (25-5-2011)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ!! με ΥΓΕΙΑ και ΗΡΕΜΙΑ!

Ένα απλό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη δική μου μαμά για όσα έχει δώσει για μένα και .... για όσα έχει χάσει για χάρη μου!!

ΜΑΜΑ <3 <3 <3......

Χρόνια Πολλά και ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ!!!

 Rallia Xristidou - Mama(Rallia Xristidou - Mama) 

Στίχοι: Ραλλία Χρηστίδου
Μουσική: Ραλλία Χρηστίδου
Πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου

"Φοβάσαι πώς θα ζήσω
στην ζωή να ευτυχήσω
να χω τύχη και αγάπη
να μην κάνω τα δικά σου λάθη.

Μαμά, σου λέω όλα καλά
μη φοβάσαι άλλο πια
μεγάλωσα και έμαθα πολλά
χάρη στη δική σου ζεστασιά.

Σου λέω ντύθηκα καλά
έξω κάνει κρύο, παγωνιά
μη φοβάσαι δεν λέω εγώ πολλά
κι η καρδιά μου δεν τη δείχνω πουθενά.

Μαμά σου λέω όλα καλά
μη φοβάσαι άλλο πια
μεγάλωσα και έμαθα πολλά
χάρη στη δική σου ζεστασιά."

Πρέπει να έχουμε πίστη και ελπίδα πάντοτε!

Συγκλονιστικό !!

Δίνει δύναμη και ελπίδα κυρίως 

σε αυτούς που αντιμετωπίζουν 

πραγματικά σοβαρά προβλήματα.

Goodnight sweetheart

Ol..

ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ

"Oι νεράιδες θα ΄ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.

Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά

Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.

Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες

Πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών

Μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.

Αύριο, για τ΄ αύριο φαντάζονται και μέχρι να ΄ ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.

Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,

Θα σ΄ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄ έντονους χτύπους

Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους

Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄ την κακία

Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν

Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν

Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν να κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.
Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.

Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄ αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νυχτιά που φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα

Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!"