Παραμυθούπολη-Νεραϊδούπολη .....(2ο μέρος)

(...... Δεύτερη εκδοχή)

Κάποια ηλιόλουστη μέρα, χωρίς τίποτα να προμήνυε την αλλαγή του καιρού,
η Λία και Τεό βρέθηκαν στη πηγή, όπως κάθε μέρα.

Τον Τεό κάτι τον απασχολούσε τον τελευταίο καιρό και εκείνη τη μέρα βρήκε μια αφορμή για να θυμώσει με την Λία.

Ύστερα από λίγο, στα ξαφνικά, καθώς έριχνε την πετονιά του, το αγκίστρι στριφογυρίστηκε στον αέρα και κάνοντας μια κυκλική κίνηση το πέταξε προς το μέρος της Λίας.
Η Λία έφερε τα χέρια μπροστά στην καρδιά της για να την προστατέψει αλλά δεν πρόλαβε….το αγκίστρι κατάφερε να καρφωθεί βαθιά στην καρδιά της.
Με δύναμη ο Τεό τράβηξε την πετονιά και το αγκίστρι ξέσκισε την τρυφερή καρδιά της Νεραΐδοπούλας μην καταφέρνοντας όμως να την ξεριζώσει.
Το ματωμένο αγκίστρι συνέχισε την τρελή πορεία του στο κενό και επιστρέφοντας ματωμένο στην άλλη πλευρά, χάραξε το μάγουλο του ψαρά.

Ακούμπησε το μάγουλο του και το χέρι του γέμισε αίμα.
-Στο είπα πως είναι επικίνδυνα εδώ, της είπε και θυμωμένος εξαφανίστηκε στο μονοπάτι.
Καθώς έφευγε έριξε από την τσέπη του μαγικούς σπόρους στην ακροποταμιά. και μονομιάς άρχισαν να μεγαλώνουν πυκνοί θάμνοι.

Πληγωμένη βαθιά η νεράιδα μάζεψε μερικά βότανα που ήταν κοντά στην πηγή και τα έβαλε στην πληγή για να την επουλώσει, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να την καμουφλάρει.

Απογοητευμένη αλλά και ξαφνιασμένη από την απροσδόκητη συμπεριφορά του Τεό προσπαθούσε να καταλάβει την αντίδραση του.
Ναι, το ήξερε πως ήταν σε διαφορετικούς κόσμους και πως ποτέ δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν από πιο κοντά και να ζήσουν μαζί. Οι ζωές τους παράλληλες, σαν τις ράγες των τραίνων που δεν σμίγουν ποτέ πουθενά. Της ήταν όμως αρκετό το να μπορεί να τον συναντάει, έστω και από την απέναντι όχθη και να ταξιδεύει μέσα από τα λόγια του στον δικό του διαφορετικό κόσμο.

Γιατί να την πληγώσει έτσι ο Τεό;
Η μόνη λογική εξήγηση που μπορούσε να δώσει η Λία ήταν πως και εκείνος ήξερε πολύ καλά ό,τι δεν θα μπορούσαν να βρεθούν από πιο κοντά , η παρουσία της όμως δεν του ήταν αρκετή, θεωρούσε πως μόνο έδινε, και έχανε το χρόνο του, μια και η Λία από δειλία, φόβο ή προαίσθηση, δεν του άνοιγε την καρδιά της.

Δεν ήξερε όμως τον πραγματικό λόγο μιας και ο Τεό έφυγε αφήνοντας πίσω του τη σιωπή.

Η νεράιδα συνέχισε να πηγαίνει στην πηγή με την κρυφή ελπίδα πως θα τον ξανασυναντούσε.
Την στενοχωρούσε που δεν μπορούσε να δει καν το μονοπάτι από το οποίο έφυγε ο αγαπημένος της παραμυθάς, μιας και οι σπόροι που είχε ρίξει ο Τεό είχαν θεριέψει και είχαν πυκνώσει.

Μετά από καιρό, απρόσμενα, η Λία άκουσε μια φωνή και διέκρινε μια φιγούρα πίσω από τα πυκνά κλαδιά των θάμνων που είχαν μεγαλώσει. Δεν ήταν σίγουρη, αλλά της φάνηκε πως είχε την μορφή του Τεό.
Όμως οι πυκνοί θάμνοι εμπόδισαν το βλέμμα της να σιγουρευτεί αν ήταν εκείνος, και δεν ξεχώρισε τι έλεγε η φωνή του.

Η καρδιά της άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα το αίμα κυλούσε με δύναμη και την έκανε να αιμορραγήσει ξανά.
Την παρακολουθούσε άραγε τόσο καιρό πίσω από τους θάμνους;



Η μορφή του Τεό ξεκόλλησε από τα φυλλώματα και αμίλητος άφησε ένα κουτί. στην άκρη του ποταμού, αφού του έβαλε κάτι μέσα. Δεν κοίταξε καν προς το μέρος της, μόνο περίμενε αμίλητος στην όχθη.

Τότε η Λία έστειλε ένα αετόπουλο και της έφερε το κουτί. Το άνοιξε γεμάτη περιέργεια και πήρε απαλά στο χέρι της αυτό που περιείχε….μια καρδιά πληγωμένη, ταλαιπωρημένη …. ήταν η καρδιά του!!! Της έδωσε το μόνο που του είχε απομείνει…….
Η Λία απαλά ακούμπησε την καρδιά του Τεό πάνω στην δική της που για άλλη μια φορά αιμορραγούσε. Το αίμα από την καρδιά της Λίας έπεσε πάνω στην καρδιά του Τεό και οι δύο απέκτησαν τον ίδιο χτύπο.

-Τεό ............, ψιθύρισε σιγανά και την φωνή της την σταμάτησε ένας κόμπος στο λαιμό. Έμεινε ακίνητη να τον κοιτά καθώς απομακρυνόταν μέσα στην αγκαλιά της νύχτας.
Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε…

Ο χρόνος ατάραχος και μην δίνοντας καμία σημασία σε όλα αυτά συνέχιζε να κυλάει.

from gold..........idea