αγόρι που το έλεγαν… Μελένιο.Δεν ξέρω ποιο ήταν το αληθινό του όνομα γιατί όλοι έτσι τον έλεγαν. Είχε δύο πολύ όμορφα μελένια μάτια και μελένια καρδιά. Όμως τον είχαν βγάλει Μελένιο κυρίως γιατί μιλούσε πολύ ωραία, και έλεγε πολύ όμορφες ιστορίες.
Όπως το μέλι από την κερήθρα έτσι γλυκά έτρεχαν τα λόγια του, όποτε μιλούσε.
Σ’ αυτό το νησί λοιπόν, ζούσε και η Καραμελένια.
Η Καραμελένια πάντα είχε ένα καλό λόγο να πει για όλους και επειδή μπορούσε να κατανοεί τους άλλους προσπαθούσε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τους βοηθήσει. Προσπαθούσε να κάνει τους άλλους χαρούμενους και ευτυχισμένους.
Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ !! Να όμως που υπήρχε ένα αλλά…
Το περίεργο με την Καραμελένια ήταν πως και τα δυο της πόδια είχαν βγάλει ρίζες. Ρίζες μακριές, που πήγαιναν βαθιά και τυλίγονταν γύρω από τα θεμέλια του παλατιού της, σαν να ήταν ένα με τα θεμέλια του.
Δεμένη με την κατάρα αν ποτέ κόψει τις ρίζες αυτές να σταματήσει και η ζωή της.
Η Καραμελένια είχε όμως και ένα μαγικό καθρέπτη, που μπορούσε χάρη σε αυτόν να δει τι γινόταν πέρα από τον μικρόκοσμο της.
Μέσα λοιπόν από αυτόν τον καθρέπτη πολλές φορές παρακολουθούσε τον Μελένιο που την είχε μαγέψει.
Κάποιο ήσυχο βράδυ, καθώς κοίταζε τον μαγικό της καθρέπτη της, είδε τον Μελένιο που ήταν αμίλητος και πολύ στενοχωρημένος για τον χαμό του μικρού του φίλου, ενός μικροσκοπικού πιθήκου που του είχε πολύ αδυναμία.
Οι μέρες περνούσαν και ο Μελένιος βυθιζόταν πιο πολύ στη σιωπή και στην στενοχώρια του.
Η Καραμελένια στενοχωριόταν και εκείνη και προσπαθούσε να βρει τρόπο να απαλύνει τον πόνο του Μελένιου.
Και να που τελικά κάτι βρήκε. Θυμήθηκε την παλιά συνταγή της γιαγιάς της που πίστευε πως ήταν ό,τι πρέπει για την περίσταση.
Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει και να στείλει μια μαγική μελόπιτα για τον Μελένιο.
Μάζεψε τα υλικά και ξεκίνησε να την φτιάχνει με μεγάλη προσοχή και προσήλωση.
ΣΥΝΤΑΓΗ ΜΕΛΟΠΙΤΑΣ
αγάπη (δίχως τσιγκουνιά)
(κάμποσα) βελούδινα φιλιά
&απαλά χάδια
(αρκετά) γελαστά δάκρυα &
μελένια λόγια
καρδιοχτύπι και ένα κομματάκι της κατακόκκινης καρδιάς της
θυμαρίσιο μέλι από άγριες μέλισσες
πουπουλένια όνειρα
άρωμα ταξιδιού
φως της ανατολής
τρυφερές αγκαλιές...
Όλα αυτά τα ανακάτεψε πολύ καλά αλλά απαλά και το μείγμα το έβαλε σε μια φόρμα που την σφράγισε με καπάκι πολύ καλά. Στην συνέχεια την έχωσε στην ζεστή άμμο και μετά από αρκετές ώρες κάτω από τις ζεστές αχτίνες του ήλιου η μελόπιτα ήταν έτοιμη.
Έβγαλε και καθάρισε με προσοχή την άμμο από την φόρμα μέχρι που έγινε διάφανη. Κόλλησε αντικριστά στη φόρμα δύο μικροσκοπικές φτερούγες και παρακάλεσε μέσα από την καρδιά της τον άνεμο να την βοηθήσει.
Ο άνεμος βλέποντας τον κόπο της και την καλή της πρόθεση άρχισε να φυσάει απαλά μέχρι που οι φτερούγες άρχισαν να ζωντανεύουν και να κουνιούνται ρυθμικά πάνω κάτω.
Πω πω!! Χαρά που έκανε η Καραμελένια βλέποντας τη μελόπιτα της να ταξιδεύει προς τον Μελένιο!! Τα είχε καταφέρει πολύ καλά και δεν την ένοιαζε καθόλου ο κόπος που είχε κάνει. Ανυπομονούσε να δει την μελόπιτα της στα χέρια του Μελένιου.
Όμως δεν ήταν τυχερό να δει την συνέχεια….
Εκείνη τη στιγμή έγινε ένας φοβερός και τρομερός σεισμός που τάραξε το παλατάκι της
Καραμελένιας. Πολλά αντικείμενα πέσανε και τσακίστικαν στο ταρακούνημα του. Και η καταστροφή δεν άργησε να φτάσει. Αυτό που που στενοχώρησε την Καραμελένια ήταν που έπεσε και ο μαγικός της καθρέπτης.Ο καθρέπτης έγινε χίλια κομμάτια και μαζί και η καρδούλα της Καραμελένιας…
Άρχισε με υπομονή και επιμονή να κολλάει τα κομματάκια του καθρέπτη ξανά το ένα δίπλα στο άλλο προσπαθώντας να δώσει στον καθρέπτη την πρώτη μορφή του.
Όσο και αν προσπάθησε όμως δεν κατάφερε να μπουν στην σωστή σειρά όλα τα κομμάτια και η εικόνα του Μελένιου πια είχε μοιραστεί.
Δεν είδε αν πήρε την μελόπιτα της.
Μόνο το τραγούδι του άκουγε κάποιες φορές, μακρινό και απόκοσμο αλλά της φαινόταν πως ήτανε λιγότερο λυπημένο.....και αυτό ήταν παρήγορο γι' αυτήν.
...και έζησαν αυτοί καλά.... και εμείς καλύτερα...
from gold….idea (20-2-2010)
