Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μεγάλο συννεφάκι, με μεγάλα φουσκωτά μαγουλάκια και μπαμπακένιο μαλλί, που σουλάτσερνε στον ουρανό.
Θλιμμένο κοίταζε τη γη από ψηλά και αναστέναζε με κρυφό καημό.

Την παρακολουθούσε να αλλάζει μέρα με τη μέρα.
Άλλοτε την έβλεπε χαρούμενη γεμάτη χρώματα και γεμάτη ζωή και άλλοτε πληγωμένη και στενοχωρημένη από την αδιαφορία των ανθρώπων.
Πολύ την αγαπούσε τη γη το συννεφάκι αλλά πώς να της το ομολογήσει;

Φούσκωνε, ξεφούσκωνε και προσπαθούσε να βρει το θάρρος να εκφράσει τα αισθήματα του προς την πολυαγαπημένη του τη γη.

Μια μέρα λοιπόν πήρε το θάρρος και κατέβηκε χαμηλά στη γη. Άγγιξε ανάλαφρα με το πουπουλένια του δάχτυλα την κορφή της γης και χαμογέλασε διστακτικά.

Εκείνη αναρρίγησε στο απαλό διστακτικό άγγιγμα του σύννεφου.
- Καλέ πως βρέθηκες τόσο χαμηλά; (το ρώτησε)

- Ήθελα να σε δω από κοντά και να σου μιλήσω της είπε μπερδεύοντας τα λόγια του. Σε βλέπω πολύ καιρό τώρα και δεν χορταίνω να σε κοιτάζω. Είσαι τόσο σταθερή, όμορφη και γλυκιά!!

- Αχ, δεν την μπορώ αυτή την ακινησία μου. Μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω όπως εσύ. Τόσο καιρό σε βλέπω να κάνεις τόσα ταξίδια ελεύθερο και ανάλαφρο όπου θες και σε ζηλεύω. Παρακαλούσα πότε θα έρθεις πιο κοντά μου να μου μιλήσεις.

-Ώστε με είχες προσέξει και εσύ ; είπε το συννεφάκι και ένα ρίγος το διαπέρασε.

-Το ότι δεν μπορείς να κινηθείς δεν πειράζει. Καθημερινά θα έρχομαι εγώ κοντά σου, βιάστηκε να υποσχεθεί το συννεφάκι.

Ο αέρος εκείνη την ώρα ακούγοντας τα γλυκόλογα ζήλεψε και έδωσε μια φυσιά διώχνοντας το συννεφάκι μακριά από τη γη.

Προσπαθούσε το καημένο απελπισμένα να πλησιάσει ξανά την αγαπημένη του αλλά δεν είχε την δύναμη. Άρχισε να γκριζάρει και να σκοτεινιάζει από την προσπάθεια του.

Η γη καρδιοχτυπώντας το έβλεπε να βολοδέρνει στον ουρανό και καταριόταν την στατικότητα της.

Ο ουρανός άρχισε να αλλάζει χρώμα. Άρχισε να γκριζάρει και να μαζεύονται όλο και πιο πολλά σύννεφα.

Τα αδέρφια του συννεφακιού είδαν τι γινόταν και ήρθαν κοντά του για να το βοηθήσουν.
Σαν σε μια μυστική συνωμοσία μια αρμαθιά γκρίζα σύννεφα περικύκλωσαν το μεγάλο συννεφάκι, που είχε γίνει μολυβένιο πια, και άρχισαν να το ζουλάνε στην αρχή απαλά και στη συνέχεια με μεγαλύτερη δύναμη και επιμονή . Όσο περνούσε η ώρα τόσο το πίεζαν μέχρι που το μολυβένιο πια συννεφάκι μας σχεδόν μαύρισε.

Στην αρχή χάρηκε που ήρθαν τα αδέρφια του αλλά δεν κατάλαβε τι προσπαθούσαν να κάνουν και άρχισε να διαμαρτύρεται.. Άρχισε να τους φωνάζει να απομακρυνθούν αλλά δεν του έδιναν καθόλου σημασία.
Μην αντέχοντας την πίεση από τα αδέρφια του, τα ηλεκτρόνια του συννεφακιού μας αύξησαν τόσο την κίνηση τους που δημιούργησαν από την κίνηση τους ένα φοβερό ένα βρυχιθμό απλώνοντας συχρώνως μια προειδοποιητική αναλαμπή στον σκοτεινιασμένο πια ουρανό.

Ένα ασημένιο φίδι με διακλαδώσεις ξετυλίχτηκε στον ουρανό και κύλισε προς την γη.

Το συννεφάκι μας άρχισε με παράπονο να υγροποιήται. Οι σταγόνες του έπεφταν μες στην αγκαλιά της γης, γλιστρούσαν γλυκά μέσα της δροσίζοντας την.

Τώρα μόνο κατάλαβε το συννεφάκι τι έγινε. Ναι τα αδέρφια του το βοηθούσαν να πέσει στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης του!!

Αυτή τη φορά τα δάκρυα του πολλαπλασιάστικαν ήταν δάκρυα χαράς και ευχαρίστησης. Άλλο ένα ηλεκτρισμένο φίδι ξεδιπλώθηκε προς την γη. Μπορούσε να την αγγίξει, να την χαϊδέψει, να νοιώσει ο ένας τον άλλον σε μια τέλεια ένωση.
Ένοιωθε τη γη να αναριγά και να δέχεται και εκείνη κάθε φιλί και κάθε χάδι του με τον ίδιο πόθο και την ίδια ευχαρίστηση.

Της έδινε φιλιά παντού, ακόμα και σε κάθε πληγή που της είχαν ανοίξει οι άμυαλοι άνθρωποι που είχαν κάψει σε πολλά σημεία το κορμί της..
Οι σταγόνες του έπεφταν σε κάθε χιλιοστό της και χάιδευαν απαλά το κορμί της.

Η γη αγκάλιαζε τρυφερά κάθε σταγόνα του συννεφακιού με αγάπη και πόθο.
Ζούσαν σε πελάγη ευτυχίας, δεν είχε τίποτα άλλο σημασία !!

Σιγά σιγά όμως το συννεφάκι λιγόστευε…. έλιωνε… και χάθηκε πια από τον ουρανό….

Ο ουρανός πήρε πάλι το γνωστό γαλάζιο του χρώμα και τα αδέρφια του συννεφακιού μας φόρεσαν τα άσπρα τους και έφυγαν για αλλού χαμογελώντας.


Και ήρθε και βγήκε ψηλά στον ουρανό ο αδερφός της γης!
(Μα ποιος αδερφός ; ε! ποιος άλλος ο ήλιος βέβαια).

Μεγαλόπρεπος λοιπόν ο ήλιος ήρθε και έλαμψε και ζέστανε την αδερφή του τη γη που γεμάτη ευτυχία και χαρά άρχισε να γεμίζει πρασινάδα και λουλούδια με όλα τα χρώματα.
Με τη ζέστη, το υγροποιημένο συννεφάκι που ήταν ένα με τη γη τώρα πια, άρχισε να εξατμίζεται και να ανεβαίνει στον ουρανό ξανά.


Ολοκληρωμένο και μεταμορφωμένο ξανά σε ένα φουσκωτό άσπρο συννεφάκι αφέθηκε να το παρασύρει το απαλό αεράκι μέχρι την επόμενη φορά που θα έπεφτε στην αγκαλιά της αγαπημένης του!!


from gold....idea (8-11-2009)