Θανάσιμη αγκαλιά

-Μια ιστορία θα σας πω κι αλλιώτικη απ' τις άλλες θάνε θαρρώ.
Πριν χρόνια, όταν ακόμα ήμουν νέα, κάτω από τον κορμό μου φύτρωσε ένας μικρός κισσός. Αδύναμος και λεπτεπίλεπτος με μικρά καταπράσινα φύλλα και ευλύγιστο κορμί.

Καλοδέχτηκα το νέο μικρό μου γείτονα και τον θεώρησα καλή παρέα.

-αχ, να μπορούσα τώρα
που είσαι εσύ δεντρί
να 'μουν η φυλλωσιά σου
να δίνω το αναρίγισμα
του αέρα στην καρδιά σου.

-Η φωνή του τρυφερή και λίγο βραχνή άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου. Πριν το καλοκαταλάβω τον είχα αγαπήσει χωρίς να ξέρω καν το γιατί.

-Σε παρακαλώ αγαπημένη μου ελιά άφησε με να στηριχτώ πάνω σου γιατί έτσι αδύναμος που είμαι θα με ξεριζώσει ο αέρας.

-Δεν μπόρεσα να του αρνηθώ. Άπλωσα ένα παρανοιξήδι μου για να τον βοηθήσω να σκαρφαλώσει στον κορμό μου.


Άρχισε να τυλίγετε γύρω μου σαν πράσινο φίδι και να καλύπτει κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Το άγγιγμα του απαλό σαν άγγιγμα φτερού με έκανε να αναρριγώ σε κάθε μετακίνηση του.
Χαιρόμουν μαζί του που τον έβλεπα να μεγαλώνει και να είναι χαρούμενος αλλά ανησυχούσα και για τα καταφέρει έτσι έθραυστος που ήταν .

Με το φύλλωμα μου του πρόσφερα σκιά και προστασία από το φύσημα του αέρα. Μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο ζωηρός και πράσινος. Το χρώμα του κορμιού μου δεν φαινόταν πια μια και το είχε καλύψει εκείνος με τον καταπράσινο φύλλωμα του.

Όμως μέρα με την μέρα καθώς μεγάλωνε, δυνάμωνε το αγκάλιασμα του.
Δεν του έφτανε πια η υγρασία που έπαιρνε από το χώμα και όπως είχε βεντουζάρει τα χείλη του πάνω μου ρουφούσε την υγρασία που είχε η φλούδα μου.



Μάταια του ζητούσα να σταματήσει να με πονάει.
Όσο και αν τον παρακαλούσα συνέχιζε να ρουφάει τα ζωτικά συστατικά μου με αποτέλεσμα να μαραίνονται και να ξεραίνονται τα φύλλα μου. Στην συνέχεια έπεφταν και η θέση τους καλύπτονταν από τον πεινασμένο κισσό.

Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν οι προσευχές μου για κάποια ανέλπιστη βοήθεια.

Αυτή η αγάπη μου για τον κισσό αποδείχτηκε θανατηφόρα.

Και εκεί που είχα απελπιστεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή μας πλησίασε ένας άνθρωπος με ξυλοκοπτικό.

Τον άκουσα να λέει σκεφτικός πως δύσκολα θα την γλίτωνα.
Το έβαλε σε λειτουργία και τότε σκέφτηκα πως έφτασε το τέλος μου.

Η σιδερένια αλυσίδα του ξυλοκοπτικού άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από τον άξονα σαν τρελή.
Η λάμα όμως ακούμπησε το κορμό του αγαπημένου μου κισσού και βυθίστηκε στην σάρκα του. Με ευκολία τον κομμάτιασε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ούτε ο κισσός ούτε εγώ πρόλαβαμε να συνειδητοποιήσουμε τι γινόταν. Ο θάνατος του ήταν ξαφνικός και απρόσμενος.
Κι όμως συγχρόνως ήταν σαν να έκοβε και μένα. Ο αγαπημένος μου έμεινε να κρέμετε πάνω μου δίχως πνοή, σαν τσιμπιδομένο ρούχο .

Ο άνθρωπος ανυποψίαστος συνέχισε να σκάβει τριγύρω μου και ξερίζωσε ότι υπήρχε από τις ρίζες του αγαπημένου μου . Έριξε λίπασμα και μου πρόσφερε νερό.

Ο νεκρός κισσός απέμεινε πλεγμένος πάνω μου για αρκετό καιρό. Χωρίς πνοή, χωρίς δύναμη πια έχασε γρήγορα το πράσινο χρώμα του.

Τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα τα σημάδια του έχουν μείνει πάνω στο κορμί και στην ψυχή μου.

Ξέρω πως αυτό που συνέβη είναι από τα γεγονότα που θα το κουβαλάω με αγάπη και πίκρα μαζί μου ως το τέλος της ζωής μου.



"Απ' τη ζωή μου πέρασες
και με 'κανες κομμάτια
θέλω μονάχα να μου πεις
κοιτώντας με στα μάτια

Τι ήμουνα για σένανε
τι ήσουνα για μένανε
καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε
μονάχα εγώ τρελάθηκα...."


from gold…. idea (22-11-2009)