Θανάσιμη αγκαλιά

-Μια ιστορία θα σας πω κι αλλιώτικη απ' τις άλλες θάνε θαρρώ.
Πριν χρόνια, όταν ακόμα ήμουν νέα, κάτω από τον κορμό μου φύτρωσε ένας μικρός κισσός. Αδύναμος και λεπτεπίλεπτος με μικρά καταπράσινα φύλλα και ευλύγιστο κορμί.

Καλοδέχτηκα το νέο μικρό μου γείτονα και τον θεώρησα καλή παρέα.

-αχ, να μπορούσα τώρα
που είσαι εσύ δεντρί
να 'μουν η φυλλωσιά σου
να δίνω το αναρίγισμα
του αέρα στην καρδιά σου.

-Η φωνή του τρυφερή και λίγο βραχνή άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου. Πριν το καλοκαταλάβω τον είχα αγαπήσει χωρίς να ξέρω καν το γιατί.

-Σε παρακαλώ αγαπημένη μου ελιά άφησε με να στηριχτώ πάνω σου γιατί έτσι αδύναμος που είμαι θα με ξεριζώσει ο αέρας.

-Δεν μπόρεσα να του αρνηθώ. Άπλωσα ένα παρανοιξήδι μου για να τον βοηθήσω να σκαρφαλώσει στον κορμό μου.


Άρχισε να τυλίγετε γύρω μου σαν πράσινο φίδι και να καλύπτει κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Το άγγιγμα του απαλό σαν άγγιγμα φτερού με έκανε να αναρριγώ σε κάθε μετακίνηση του.
Χαιρόμουν μαζί του που τον έβλεπα να μεγαλώνει και να είναι χαρούμενος αλλά ανησυχούσα και για τα καταφέρει έτσι έθραυστος που ήταν .

Με το φύλλωμα μου του πρόσφερα σκιά και προστασία από το φύσημα του αέρα. Μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο ζωηρός και πράσινος. Το χρώμα του κορμιού μου δεν φαινόταν πια μια και το είχε καλύψει εκείνος με τον καταπράσινο φύλλωμα του.

Όμως μέρα με την μέρα καθώς μεγάλωνε, δυνάμωνε το αγκάλιασμα του.
Δεν του έφτανε πια η υγρασία που έπαιρνε από το χώμα και όπως είχε βεντουζάρει τα χείλη του πάνω μου ρουφούσε την υγρασία που είχε η φλούδα μου.



Μάταια του ζητούσα να σταματήσει να με πονάει.
Όσο και αν τον παρακαλούσα συνέχιζε να ρουφάει τα ζωτικά συστατικά μου με αποτέλεσμα να μαραίνονται και να ξεραίνονται τα φύλλα μου. Στην συνέχεια έπεφταν και η θέση τους καλύπτονταν από τον πεινασμένο κισσό.

Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν οι προσευχές μου για κάποια ανέλπιστη βοήθεια.

Αυτή η αγάπη μου για τον κισσό αποδείχτηκε θανατηφόρα.

Και εκεί που είχα απελπιστεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή μας πλησίασε ένας άνθρωπος με ξυλοκοπτικό.

Τον άκουσα να λέει σκεφτικός πως δύσκολα θα την γλίτωνα.
Το έβαλε σε λειτουργία και τότε σκέφτηκα πως έφτασε το τέλος μου.

Η σιδερένια αλυσίδα του ξυλοκοπτικού άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από τον άξονα σαν τρελή.
Η λάμα όμως ακούμπησε το κορμό του αγαπημένου μου κισσού και βυθίστηκε στην σάρκα του. Με ευκολία τον κομμάτιασε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ούτε ο κισσός ούτε εγώ πρόλαβαμε να συνειδητοποιήσουμε τι γινόταν. Ο θάνατος του ήταν ξαφνικός και απρόσμενος.
Κι όμως συγχρόνως ήταν σαν να έκοβε και μένα. Ο αγαπημένος μου έμεινε να κρέμετε πάνω μου δίχως πνοή, σαν τσιμπιδομένο ρούχο .

Ο άνθρωπος ανυποψίαστος συνέχισε να σκάβει τριγύρω μου και ξερίζωσε ότι υπήρχε από τις ρίζες του αγαπημένου μου . Έριξε λίπασμα και μου πρόσφερε νερό.

Ο νεκρός κισσός απέμεινε πλεγμένος πάνω μου για αρκετό καιρό. Χωρίς πνοή, χωρίς δύναμη πια έχασε γρήγορα το πράσινο χρώμα του.

Τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα τα σημάδια του έχουν μείνει πάνω στο κορμί και στην ψυχή μου.

Ξέρω πως αυτό που συνέβη είναι από τα γεγονότα που θα το κουβαλάω με αγάπη και πίκρα μαζί μου ως το τέλος της ζωής μου.



"Απ' τη ζωή μου πέρασες
και με 'κανες κομμάτια
θέλω μονάχα να μου πεις
κοιτώντας με στα μάτια

Τι ήμουνα για σένανε
τι ήσουνα για μένανε
καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε
μονάχα εγώ τρελάθηκα...."


from gold…. idea (22-11-2009)

Για σένα να' ναι όλα καλά μες στη ζωή σου !! ;)

"Ψάχνω να βρω μια αφορμή
Μια ευκαιρία μια στιγμή να σου μιλήσω
Ψάχνω να βρω παρηγοριά
Δικαιολογίες για όλα αυτά που με πονάνε

Ψάχνω να βρω παρηγοριά
Δικαιολογίες για όλα αυτά
Μα έχεις φύγει, μα έχεις φύγει

Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά
Για σένα να' ναι όλα καλά μες στη ζωή σου
Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά
Για σένα να' ναι όλα καλά μες την ψυχή σου

Όλα καλά όπου κι αν πας όπου και να 'σαι
Όλα καλά όπου κι αν πας όπου και να 'σαι
Να με θυμάσαι, όπου και να 'σαι

...............

Ψάχνω ένα τρόπο να σε δω
Να σου φωνάξω σ' αγαπώ
Μα έχεις φύγει, μα έχει φύγει

Γι' αυτό σου εύχομαι πολλά..."

Έγραψες

" Έγραψες, έγραψες μες στη ζωή μου...
έγραψες, κι όσο και να προσπαθήσω
έγραψες, δεν μπορώ πια να σε σβήσω"

Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Το ερωτευμένο συννεφάκι της βροχής

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μεγάλο συννεφάκι, με μεγάλα φουσκωτά μαγουλάκια και μπαμπακένιο μαλλί, που σουλάτσερνε στον ουρανό.
Θλιμμένο κοίταζε τη γη από ψηλά και αναστέναζε με κρυφό καημό.

Την παρακολουθούσε να αλλάζει μέρα με τη μέρα.
Άλλοτε την έβλεπε χαρούμενη γεμάτη χρώματα και γεμάτη ζωή και άλλοτε πληγωμένη και στενοχωρημένη από την αδιαφορία των ανθρώπων.
Πολύ την αγαπούσε τη γη το συννεφάκι αλλά πώς να της το ομολογήσει;

Φούσκωνε, ξεφούσκωνε και προσπαθούσε να βρει το θάρρος να εκφράσει τα αισθήματα του προς την πολυαγαπημένη του τη γη.

Μια μέρα λοιπόν πήρε το θάρρος και κατέβηκε χαμηλά στη γη. Άγγιξε ανάλαφρα με το πουπουλένια του δάχτυλα την κορφή της γης και χαμογέλασε διστακτικά.

Εκείνη αναρρίγησε στο απαλό διστακτικό άγγιγμα του σύννεφου.
- Καλέ πως βρέθηκες τόσο χαμηλά; (το ρώτησε)

- Ήθελα να σε δω από κοντά και να σου μιλήσω της είπε μπερδεύοντας τα λόγια του. Σε βλέπω πολύ καιρό τώρα και δεν χορταίνω να σε κοιτάζω. Είσαι τόσο σταθερή, όμορφη και γλυκιά!!

- Αχ, δεν την μπορώ αυτή την ακινησία μου. Μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω όπως εσύ. Τόσο καιρό σε βλέπω να κάνεις τόσα ταξίδια ελεύθερο και ανάλαφρο όπου θες και σε ζηλεύω. Παρακαλούσα πότε θα έρθεις πιο κοντά μου να μου μιλήσεις.

-Ώστε με είχες προσέξει και εσύ ; είπε το συννεφάκι και ένα ρίγος το διαπέρασε.

-Το ότι δεν μπορείς να κινηθείς δεν πειράζει. Καθημερινά θα έρχομαι εγώ κοντά σου, βιάστηκε να υποσχεθεί το συννεφάκι.

Ο αέρος εκείνη την ώρα ακούγοντας τα γλυκόλογα ζήλεψε και έδωσε μια φυσιά διώχνοντας το συννεφάκι μακριά από τη γη.

Προσπαθούσε το καημένο απελπισμένα να πλησιάσει ξανά την αγαπημένη του αλλά δεν είχε την δύναμη. Άρχισε να γκριζάρει και να σκοτεινιάζει από την προσπάθεια του.

Η γη καρδιοχτυπώντας το έβλεπε να βολοδέρνει στον ουρανό και καταριόταν την στατικότητα της.

Ο ουρανός άρχισε να αλλάζει χρώμα. Άρχισε να γκριζάρει και να μαζεύονται όλο και πιο πολλά σύννεφα.

Τα αδέρφια του συννεφακιού είδαν τι γινόταν και ήρθαν κοντά του για να το βοηθήσουν.
Σαν σε μια μυστική συνωμοσία μια αρμαθιά γκρίζα σύννεφα περικύκλωσαν το μεγάλο συννεφάκι, που είχε γίνει μολυβένιο πια, και άρχισαν να το ζουλάνε στην αρχή απαλά και στη συνέχεια με μεγαλύτερη δύναμη και επιμονή . Όσο περνούσε η ώρα τόσο το πίεζαν μέχρι που το μολυβένιο πια συννεφάκι μας σχεδόν μαύρισε.

Στην αρχή χάρηκε που ήρθαν τα αδέρφια του αλλά δεν κατάλαβε τι προσπαθούσαν να κάνουν και άρχισε να διαμαρτύρεται.. Άρχισε να τους φωνάζει να απομακρυνθούν αλλά δεν του έδιναν καθόλου σημασία.
Μην αντέχοντας την πίεση από τα αδέρφια του, τα ηλεκτρόνια του συννεφακιού μας αύξησαν τόσο την κίνηση τους που δημιούργησαν από την κίνηση τους ένα φοβερό ένα βρυχιθμό απλώνοντας συχρώνως μια προειδοποιητική αναλαμπή στον σκοτεινιασμένο πια ουρανό.

Ένα ασημένιο φίδι με διακλαδώσεις ξετυλίχτηκε στον ουρανό και κύλισε προς την γη.

Το συννεφάκι μας άρχισε με παράπονο να υγροποιήται. Οι σταγόνες του έπεφταν μες στην αγκαλιά της γης, γλιστρούσαν γλυκά μέσα της δροσίζοντας την.

Τώρα μόνο κατάλαβε το συννεφάκι τι έγινε. Ναι τα αδέρφια του το βοηθούσαν να πέσει στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης του!!

Αυτή τη φορά τα δάκρυα του πολλαπλασιάστικαν ήταν δάκρυα χαράς και ευχαρίστησης. Άλλο ένα ηλεκτρισμένο φίδι ξεδιπλώθηκε προς την γη. Μπορούσε να την αγγίξει, να την χαϊδέψει, να νοιώσει ο ένας τον άλλον σε μια τέλεια ένωση.
Ένοιωθε τη γη να αναριγά και να δέχεται και εκείνη κάθε φιλί και κάθε χάδι του με τον ίδιο πόθο και την ίδια ευχαρίστηση.

Της έδινε φιλιά παντού, ακόμα και σε κάθε πληγή που της είχαν ανοίξει οι άμυαλοι άνθρωποι που είχαν κάψει σε πολλά σημεία το κορμί της..
Οι σταγόνες του έπεφταν σε κάθε χιλιοστό της και χάιδευαν απαλά το κορμί της.

Η γη αγκάλιαζε τρυφερά κάθε σταγόνα του συννεφακιού με αγάπη και πόθο.
Ζούσαν σε πελάγη ευτυχίας, δεν είχε τίποτα άλλο σημασία !!

Σιγά σιγά όμως το συννεφάκι λιγόστευε…. έλιωνε… και χάθηκε πια από τον ουρανό….

Ο ουρανός πήρε πάλι το γνωστό γαλάζιο του χρώμα και τα αδέρφια του συννεφακιού μας φόρεσαν τα άσπρα τους και έφυγαν για αλλού χαμογελώντας.


Και ήρθε και βγήκε ψηλά στον ουρανό ο αδερφός της γης!
(Μα ποιος αδερφός ; ε! ποιος άλλος ο ήλιος βέβαια).

Μεγαλόπρεπος λοιπόν ο ήλιος ήρθε και έλαμψε και ζέστανε την αδερφή του τη γη που γεμάτη ευτυχία και χαρά άρχισε να γεμίζει πρασινάδα και λουλούδια με όλα τα χρώματα.
Με τη ζέστη, το υγροποιημένο συννεφάκι που ήταν ένα με τη γη τώρα πια, άρχισε να εξατμίζεται και να ανεβαίνει στον ουρανό ξανά.


Ολοκληρωμένο και μεταμορφωμένο ξανά σε ένα φουσκωτό άσπρο συννεφάκι αφέθηκε να το παρασύρει το απαλό αεράκι μέχρι την επόμενη φορά που θα έπεφτε στην αγκαλιά της αγαπημένης του!!


from gold....idea (8-11-2009)

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ

Η υπέροχη Μαλβίνα σε ένα δείγμα της μοναδικής της ευστροφίας της καυστικότητας της.
Από της πιο δυνατές προσωπικότητες που έφυγε πολύ νωρίς……..

Δια χειρός Μαλβίνας: Οι μικροαστοί...
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί,
δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν,
γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία,
επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον
δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.
Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος.
Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια.
Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες,
ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι.
Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά,
αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει.
Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια.
Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες,
τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"
Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια.
Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.
Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της
στο πρόσωπο του προέδρου.
Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται.
Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται.
Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.
Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή
και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος,
πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.
Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα.
Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι.
Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος.
Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς,
στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του
και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.
Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα,
μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."

Απόσπασμα από άρθρο της Μαλβίνας Κάραλη, με τίτλο
"Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;"
που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1995
στο τεύχος 18 του Περιοδικού 01

Όταν πέφτει ένα αστέρι....

"..........
Όταν πέφτει ένα αστέρι κάποιος κάπου υποφέρει
και για να κοπάσει ο πόνος κάνει μια ευχή
όταν πέφτει ένα αστέρι η καρδούλα μου
το ξέρει τι θα πει να νοιώθεις μόνος μέσα στη ζωή
...."