Είναι στιγμές που κλαις
και το δάκρυ δεν κυλάει στα μάγουλα,
καίγεσαι χωρίς φωτιά να υπάρχει,
γίνεσαι κομμάτια αλλά αίμα δεν τρέχει.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος αλλά εσύ εξακολουθείς και γελάς.
Γελάς με ένα γέλιο πικρό, ειρωνικό και αστείρευτο για αυτά
που δεν μπορείς να αλλάξεις, ούτε να επέμβεις.
Η κραυγή περνάει το φράγμα του ήχου… δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος..
Και περιμένεις, υπομένεις, τη στιγμή που αυτά θα αλλάξουν… , θα ακουστείς…θα ελευθερωθείς.
Εγώ όμως σ' ακούω
γίνομαι κ ο μ μ ά τ ι α επειδή νοιώθω αδύναμη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα! :((
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου